Όταν θέλουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας αλλά ξεχνάμε να το κάνουμε, είναι γιατί σε αυτό το γεγονός δεν βάλαμε την καρδιά μας.
Όταν πάμε στην φυσική δουλειά μας για να κερδίσουμε το φαγητό της ημέρας και ξεχνάμε τον εαυτό μας, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι η καρδιά μας είναι δοσμένη στην εξωτερική δουλειά, και όχι στην εσωτερική.
Σιγά – σιγά, με υπομονή και επιμονή, με την παρατήρηση και τον ψυχολογικό θάνατο σε δράση, είναι που καθαρίζουμε και ανοίγουμε τον δρόμο από όλα τα εμπόδια, για να λειτουργήσει η καρδιά μας.
Μπαίνοντας σε λειτουργία η καρδιά μας επάνω στην εσωτερική δουλειά, είναι που βιώνεται το γεγονός ότι όλα είναι εφήμερα και περαστικά και ότι το μόνο που αξίζει, είναι πρώτα ο Θεός και μετά όλα τ’ άλλα.
Εάν βιωθεί σωστά αυτό το γεγονός, τότε δεν μας στοιχίζει καθόλου να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα όλα τα ενδιαφέροντα ή τις ανάγκες μας, που τώρα νομίζουμε ότι έχουν πρωταρχική σημασία, και που μας κάνουν να ξοδεύουμε όλη την ενέργειά μας.
Όταν στην ζωή μας έμπρακτα και μέσω της δουλειάς με τον εαυτό μας βάζουμε τον Θεό πάνω απ’ όλα, τότε Αυτός χωρίς να κοπιάζουμε πολύ, μας δίνει και μας χαρίζει σαν συμπλήρωμα όλα τα υπόλοιπα.
