Υπάρχουν πόνοι που προέρχονται από πληγές του σώματος, και πόνοι που προέρχονται από πληγές της ψυχής.
Όταν ένα μικρόβιο ή ιός εισχωρήσει στο σώμα μας και κάνει πληγή, συγχρόνως εμφανίζεται και ο πόνος για να μας προειδοποιήσει πως κάτι δεν πάει καλά, ότι εκεί υπάρχει πρόβλημα που πρέπει να γιατρέψουμε και να θεραπεύσουμε.
Με παρόμοιο τρόπο όταν εμφανιστούν στη ψυχή μας διάφοροι πόνοι, στην πραγματικότητα σημαίνει πως κάποια εγώ, κάποια ελαττώματα, δημιούργησαν πληγή και γι' αυτό πονάμε και υποφέρουμε.
Η πληγωμένη υπερηφάνεια, η πληγωμένη αυτοαγάπη, ο πληγωμένος εγωισμός είναι κάποια από τα μικρόβια, τα εγώ, που προκαλούν πόνο στη ψυχή.
Αν κοιτάξουμε την Ελλάδα σήμερα είναι μια ανοιχτή πληγή. Όπου και να στρέψουμε το βλέμμα μας, αυτό που αντικρίζουμε, είναι ανθρώπους που υποφέρουν και πονάνε ψυχολογικά.
Πολύ μεγάλο πόνο προκαλεί η πληγή, που έχει σχέση με οτιδήποτε είναι δικό μας. Όταν δηλαδή χάνουμε ή φοβόμαστε ότι θα χάσουμε κάτι δικό μας, κάτι που μας ανήκει, είτε αυτό είναι κάτι έμψυχο, υλικό, ή πνευματικό.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε μερικούς από τους πάρα πολλούς, καθημερινούς και επίκαιρους ψυχολογικούς πόνους.
Όπως για παράδειγμα το ότι οι αλλοδαποί μετανάστες παίρνουν επιδόματα, και εγώ τα επιδόματα που έπαιρνα, κουρεύτηκαν ή κόπηκαν. Που έχουν δωρεάν σπίτια για να μείνουν, ενώ εγώ έχασα ή κινδυνεύω να χάσω την πρώτη κατοικία μου στους πλειστηριασμούς.
Που έχουν δωρεάν φαγητό, και εγώ το στερούμαι λόγο της μείωσης του μισθού μου, ή γιατί έχασα την δουλειά μου. Που έχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και εγώ καλούμαι να πληρώνω τα φάρμακα και τις εξετάσεις μου, κλπ. κλπ.
Για να μην γίνουν παρεξηγήσεις να πω, πως δεν αναφέρομαι σε όλα αυτά τα προνόμια που η εκάστοτε κυβέρνηση ή η Ευρώπη δίνει στους μετανάστες, αλλά αναφέρομαι στον πόνο που προκαλείται μέσα μου, επειδή ΕΓΩ χάνω και στερούμε αυτά τα προνόμια.
Μια άλλη πληγή που προκαλεί πόνο είναι το γεγονός να βλέπω τα Τουρκικά μαχητικά και τα πολεμικά τους πλοία να αλωνίζουν τον ουρανό και την θάλασσα της χώρας μου. Να θέλουν τη Θράκη, τα νησιά της χώρας μου, και να θέλουν να εκμεταλλευτούν το δικό μου Αιγαίο.
Πόνο μου προκαλεί επίσης το γεγονός που οι Αλβανοί θέλουν την Ήπειρο. Που οι Σκοπιανοί θέλουν το όνομα της Μακεδονίας μου, την ιστορία της χώρας μου, τα σύμβολα της χώρας μου, την πνευματική κληρονομιά των προγόνων μου, κλπ κλπ.
Πόνο μου προκαλούν οι πολιτικοί της Ελλάδας με την τεχνητή ψεύτικη καλοσύνη τους, τις ψεύτικες υποσχέσεις τους, την αρέσκειά τους στο κακό, και σχεδόν με όλες τις δράσεις τους που κάνουν.
Πόνο μου προκαλεί το σύστημα, η παγκοσμιοποίηση που θέλει την υποταγή των λαών και των συνειδήσεων, κλπ.
Το σημαντικό που θέλω να πω και να καταλήξω με όλα τα παραπάνω παραδείγματα που ανέφερα είναι το εξής. Είναι καθήκον μας να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας, αυτό που μας ανήκει, την υλική ή πνευματική κληρονομιά μας, αλλά καθώς το κάνουμε αυτό, γιατί θα πρέπει να πονάμε;
Ένας άνθρωπος που είναι υγιής και δυνατός, μπορεί να αγωνιστή παίρνοντας μέρος στις μάχες που του αναλογούν στη ζωή του, και να τις κερδίσει. Ένας αδύνατος, άρρωστος, γεμάτος πληγές και πόνους, τι μπορεί να κάνει;
Τα διάφορα εγώ, τα ελαττώματα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρόβια που έχουν εισχωρήσει και συσσωρευτεί στη ψυχή μας, προκαλώντας την πληγές και πόνους.
Τι θα κάναμε εμείς για παράδειγμα, αν είχαμε μολυνθεί από κάποιο μικρόβιο ή ιό που μας προξενούσε πληγή και πόνο; Θα το θεωρούσαμε κάτι φυσιολογικό και θα το αφήναμε έτσι, ή θα πηγαίναμε στο γιατρό και θα το πολεμούσαμε με όλα τα ιατρικά όπλα;
Ενώ γιατρεύουμε και θεραπεύουμε το φυσικό μας σώμα από τις πληγές και τους πόνους που εμφανίζονται σ' αυτό, δυστυχώς, δεν κάνουμε το ίδιο για τις πληγές και τους πόνους που εμφανίζονται στην ψυχή μας.
Πιστεύουμε πως τα μικρόβια που βρίσκονται έξω από μας, όπως επίσης και οι πολιτικοί που βρίσκονται έξω από μας, πως είναι η αιτία για τους πόνους και τις πληγές μας, λόγος υπεραρκετός να ασχολούμαστε με αυτό που συμβαίνει έξω μας και όχι μέσα μας.
Δεν μπορούμε να εξαλείψουμε αυτό που είναι έξω από εμάς, όπως για παράδειγμα τα μικρόβια, τους ιούς, τους πολιτικούς, αυτούς που έχουν πολύ μεγάλη οικονομική δύναμη και παίζουν βρόμικα παιγνίδια σε βάρος των λαών κλπ. Ακόμα και αν το κάναμε κάποια άλλα θα έπαιρναν την θέση τους.
Μπορούμε όμως να εξαλείψουμε από μέσα μας τις πληγές και τους πόνους που μας έχουν προκαλέσει και συνεχίζουν να μας προκαλούν, οι ιοί, τα μικρόβια, ή οι πολιτικοί, οι φίλοι, τα αδέλφια, τα παιδιά μας, ο σύζυγος, ή σύζυγος, οι συνεργάτες μας, κλπ. κλπ. κλπ.
Κανένας γιατρός ή επιστήμονας δεν ασχολήθηκε, ούτε ασχολείται, και ούτε πρόκειται να ασχοληθεί με το να εξαφανίσει ολοκληρωτικά τα μικρόβια ή τους ιούς που βρίσκονται έξω στη φύση, έξω από τον άνθρωπο.
Συγκέντρωσαν και συγκεντρώνουν όλες τις προσπάθειές τους στην πρόληψη και στο να εξαλείψουν τα μικρόβια, από την στιγμή που θα διαπεράσουν και θα εισέλθουν στο φυσικό σώμα του ανθρώπου.
Όπως είναι έξω μας έτσι είναι και μέσα μας. Αν αυτό κάνουν όλοι οι γιατροί στον κόσμο για τα φυσικά μας σώματα, αυτό οφείλουμε να κάνουμε και εμείς αν θέλουμε να γιατρέψουμε και να θεραπεύσουμε τις εσωτερικές μας πληγές, και τους ψυχολογικούς μας πόνους.
Όταν εκμεταλλευόμαστε έξυπνα αυτές τις δύσκολες καταστάσεις πόνου που προκύπτουν από τα διάφορα γεγονότα της ζωής, ελευθερωνόμαστε από τους πόνους μας, θεραπευόμαστε από τις πληγές που μας κάνουν αδύναμους, και τότε έχουμε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε ένα εξωτερικό γεγονός, ή ένα πρόβλημα.
Όταν κάποιος δεχτεί και παραδεχτεί μέσα του πως πληγώθηκε και πονάει, χωρίς να καλύπτει αυτόν τον πόνο με τα ξεσπάσματα του θυμού του, τότε είναι έτοιμος για να θεραπευτεί.
Παρατήρησε Φίλε και Φίλη, πως ένας υγιής άνθρωπος ποτέ δεν πονάει. Ο άρρωστος ή ο πληγωμένος άνθρωπος είναι που πονάει, και έχει ανάγκη από θεραπεία.
Πληγωμένοι θανάσιμα από ένα εξωτερικό γεγονός, ή ένα πρόβλημα που μας γέμισε με πόνο, είναι αδύνατο να δούμε κάτι περισσότερο από τον πόνο που μας προκαλεί το συγκεκριμένο εγώ.
Καθώς πεθαίνει το συγκεκριμένο εγώ, είτε αυτό είναι της πληγωμένης υπερηφάνειας, του πληγωμένου εγωισμού, της πληγωμένης αυτοαγάπης, του θυμού, του μίσους ή της εκδίκησης προς τους άλλους που μας πλήγωσαν κλπ, η πληγή γιατρεύεται, ο πόνος υποχωρεί, και γεννιέται μέσα μας η κατανόηση. Τότε ναι! Είναι δυνατό να δούμε τη λύση, στο πρόβλημα που μας βασανίζει.
Τους σωματικούς μας πόνους μπορoύν να μας τους θεραπεύσουν οι γιατροί. Τους ψυχολογικούς μας πόνους όμως, μόνο εμείς μπορούμε να τους θεραπεύσουμε, αρκεί να το θέλουμε με την καρδιά μας να φύγουν από πάνω μας.
Όταν τους παραδίδουμε έναν - έναν στην προσωπική, την ατομική και ιδιαίτερη Θεϊκή μας Μητέρα, Αυτή τους εξαλείφει από μέσα μας μια για πάντα. Δεν υπάρχει πληγή που να μην μπορεί να γιατρέψει, ούτε πόνο που να μην μπορεί να θεραπεύσει.
Αρκεί τις δύσκολες στιγμές που πονάμε ψυχολογικά, να την θυμόμαστε λίγο περισσότερο απ' ότι τους πόνους μας, ώστε να πούμε από μέσα μας: Θεϊκή μου Μητέρα, βγάλε μου έξω τον πόνο μου και διέλυσέ τον.
Αυτός ο πολύ απλός και πρακτικός τρόπος, θεραπεύει, γιατρεύει, και ελευθερώνει την ψυχή μας από τα εγώ του πόνου, και από οποιοδήποτε άλλο εγώ.
