Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές έρχεται στη θύμησή μου εκείνη η άρρητη προσευχή του Δάντη που επί λέξη λέει:
«Παρθένα Μητέρα Κόρη του Γιου σου, η πιο ταπεινή και ταυτόχρονα η πιο υψηλή απ' όλα τα πλάσματα, σταθερό όριο της Αιώνιας Βούλησης, εσύ είσαι αυτή που εξευγένισες την ανθρώπινη φύση με τέτοιο τρόπο, που ο Δημιουργός σου δεν δίστασε να μετατραπεί σε δικό σου έργο».
«Στην αγκαλιά σου άναψε η Αγάπη, της οποίας η ζέστη έκανε να καρπίσει αυτό το λουλούδι στην Αιώνια Ειρήνη».
«Είσαι τόσο μεγάλη, Κυρία, και αξίζεις τόσο, που όποιος θέλει να φτάσει μια χάρη και δεν καταφεύγει σε σένα, θέλει η επιθυμία του να πετάξει χωρίς φτερά».
«Η καλοσύνη σου όχι μόνο βοηθά αυτόν που παρακαλεί, αλλά και πολλές φορές προστρέχει αυθόρμητα στην επίκληση. Σε σένα είναι συγκεντρωμένες η ευσπλαχνία, ο οίκτος, η μεγαλοψυχία και ό,τι καλό υπάρχει στα πλάσματα». (Αναντίρρητα κάθε Ον έχει τη Θεία Μητέρα Κουνταλίνι γνήσια, ιδιωτική, ατομική).
«Αυτό λοιπόν, που από την πιο βαθιά λίμνη του Σύμπαντος, ως εδώ έχει δει μια μια όλες τις υπάρξεις του πνεύματος, σε ικετεύει να του παραχωρήσεις τη χάρη να αποκτήσει τέτοια αρετή, που να μπορεί να ανυψωθεί με τα μάτια ως την Ύπατη Υγεία».
«Κι εγώ, που ποτέ δεν έχω επιθυμήσει να δω περισσότερο απ' όσο επιθυμώ αυτός να βλέπει, σου απευθύνω όλες μου τις ικεσίες και σε παρακαλώ να μην είναι μάταιες, με σκοπό να διαλύσεις με τους δικούς σου όλες τις ομίχλες που προηγούνται από την θνητή σου κατάσταση, με τύχη να μπορώ να αποθαυμάζω ανοιχτά την Άφατη Ηδονή».
«Σε ικετεύω επί πλέον Ω Βασίλισσα, να μπορείς όποτε θέλεις να διατηρείς αγνές τις αγάπες σου μετά από όσα βλέπεις, η συνοδεία σου να θριαμβεύει από τις ορμές των ανθρώπινων παθών».
