Με το κείμενο αυτό που γράφω τώρα, θέλω να βοηθήσω με όλη μου την καρδιά, τόσο τα νέα άτομα που θέλουν να ξεκινήσουν τον εσωτερικό δρόμο για να ξέρουν τι να κάνουν, αλλά και τα παλιά άτομα, τους παλιούς Γνωστικούς που θέλουν να προχωρήσουν στον εσωτερικό δρόμο, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν.
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως και εγώ ανήκω στους παλιούς Γνωστικούς και για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ήμουν κολλημένος, βαλτωμένος στον εσωτερικό δρόμο, παρόλο που οι Αξιοσέβαστοι Δάσκαλοι της Γνωστικής Σαμαέλ και Ραβολού μας μίλησαν πολύ για αυτόν.
Έβγαινα στο αστρικό, ζητούσα από τον εσώτερο Πατέρα μου να με μεταφέρει στους παραπάνω Δασκάλους και τίποτα. Όπως τώρα βρίσκεται η πλειοψηφία των συμμαθητών μου, για να μην πω όλοι.
Κουτσοδούλευα με τον θάνατο των ελαττωμάτων στην πορεία και πάλι τίποτα, κολλημένος, στο μηδέν, δεν ήξερα τι να κάνω ή από πού να αρχίσω για να δώσω το Μάθημα που μας ζητήθηκε.
Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω πως ο κάθε ένας από μας που αληθινά θέλει να προχωρήσει στον εσωτερικό δρόμο, χρειάζεται πρώτα να δώσει το Μάθημα. Το Μάθημα είναι να ζητάει από την Θεϊκή του Μητέρα την εξάλειψη των διαφόρων Εγώ ή ελαττωμάτων που βλέπει να ξεπηδούν από μέσα του στην διάρκεια της ημέρας, και το βράδυ με πολύ πίστη, να κάνει την πρακτική του συνειδητού αστρικού ξεδιπλώματος, ώστε στο εσωτερικό να λαμβάνει μια πραγματική εκπαίδευση και γνώση, που όσο και αν ψάξει δεν θα την βρει στα βιβλία, γιατί είναι πέρα από τον ανθρώπινο νου.
Έτσι στα τυφλά βάδιζα εγώ χωρίς να ξέρω ούτε που πάω, ούτε και τι να κάνω, μέχρι που ο Δάσκαλος Ραβολού, μέσω ενός νέου στην διδασκαλία Φίλου μου που τον βοήθησα να πάει κοντά του, μου επέστησε την προσοχή σε δύο Εγώ ή ελαττώματα όπως ονομάζονται στον εσωτερισμό:
Την τεμπελιά και τον διανοητισμό ή ορθολογισμό.
Για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα στον δρόμο που οδηγεί στον ατομικό και ιδιαίτερο Πατέρα μας αλλά και στους Δασκάλους, όπως το να τους συναντήσουμε συνειδητά στο Αστρικό, χρειάζεται πρώτα να δουλέψουμε εντατικά και πολύ σοβαρά με αυτά τα δύο ελαττώματα, εδώ στον φυσικό κόσμο.
Αυτοί που είναι τίμιοι και ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ξέρουν ότι αυτό που λέω τώρα, είναι έτσι.
Και ενώ εγώ αγωνίζομαι να βοηθήσω τους συμμαθητές μου, είναι λυπηρό και κάνουν πολύ μεγάλο λάθος, αλλά και κακό, πολλά παλιά άτομα που λένε από εδώ και από εκεί, ότι αυτά τα δυο ελαττώματα που είπε ο Δάσκαλος Ραβολού στον Γιάννη, είναι για τον ίδιο και όχι για όλους μας, γιατί ο καθένας μας έχει τον δικό του δρόμο.
Αυτά τα λόγια απάτης χρησιμοποιούν τα εγώ της τεμπελιάς και του διανοητισμού ή ορθολογισμού, για να αποφύγουν την δουλειά και να μείνουν ζωντανά. Είναι τα ίδια τα εγώ της τεμπελιάς που τα λένε όλα αυτά, για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους.
Είναι αλήθεια ότι τον δρόμο τον βαδίζει ο καθένας μόνος του. Αλλά ότι ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο! Τι είναι τώρα αυτό; Ένα κακόγουστο αστείο;
Αν αυτός είχε βαδίσει τον δικό του δρόμο, τότε, πως θα γνώριζε τον δικό μας που είναι διαφορετικός για να μας καθοδηγήσει;
Ο Χριστός μας προσανατόλισε σοφά σε αυτόν τον ένα και μοναδικό δρόμο, που είναι να βαδίσουν όλοι όσοι θέλουν λέγοντας:
Εγώ είμαι η ΟΔΟΣ, η αλήθεια, και η ζωή.
Εγώ είμαι η ΟΔΟΣ, η αλήθεια, και η ζωή.
Ο δρόμος των τριών παραγόντων της επανάστασης της συνείδησης, ο δρόμος των δοκιμασιών, ο δρόμος των μυήσεων, ο δρόμος του Χριστού, ακόμα και ο δρόμος του θανάτου των ελαττωμάτων μας, είναι ένας, και έχει μια αυστηρή, απαιτητική, και ιεραρχική σειρά και είναι ακριβώς ο ίδιος για όλους και για όλες.
Όταν ο οποιοσδήποτε από εμάς είναι κολλημένος στον εσωτερικό δρόμο, αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένα ελαττώματα, και δεν μπορεί να ξεκολλήσει και να ανεβεί επίπεδο, αν δεν δουλέψει πρώτα με αυτά και μάλιστα πολύ σοβαρά.
ΔΙΑΝΟΗΤΙΣΜΟΣ Ή ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: είναι συνεχώς να σκεφτόμαστε και να φανταζόμαστε την διδασκαλία, και την δουλειά που έχουμε να κάνουμε, και έτσι ποτέ να μην είμαστε στον εαυτό μας ζώντας την στιγμή, εδώ και τώρα.
ΤΕΜΠΕΛΙΑ: είναι να έχουμε αρνητική θέληση και έτσι να μην βάζουμε σε εφαρμογή την διδασκαλία και την δουλειά που έχουμε να κάνουμε.
Ο διανοητισμός παραλύει τον νου.
Η τεμπελιά παραλύει την καρδιά και την κίνηση.
Τώρα, προσέξτε να δείτε πώς αυτά τα ελαττώματα, είναι πολύ στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους, το πώς συνεργάζονται στηρίζοντας το ένα το άλλο, παραλύοντας έτσι τα κέντρα του νου, της καρδιάς και της κίνησης, γι' αυτό και δεν μπορούμε να σηκώσουμε ούτε το κεφάλι μας.
Ας δούμε πώς ο διανοητισμός, δηλαδή η σκέψη στηρίζει την τεμπελιά.
Ας δούμε πώς ο διανοητισμός, δηλαδή η σκέψη στηρίζει την τεμπελιά.
Όταν εμείς έχουμε να κάνουμε μια δουλειά και συνεχώς την σκεφτόμαστε χωρίς να την κάνουμε, τότε στην πραγματικότητα τι κάνουμε;
Δεν δουλεύουμε. Δεν κάνουμε καμία δράση, έτσι δεν είναι;
Και πώς λέμε αυτούς που τα κάνουν όλα στην φαντασία τους, που δεν κάνουν καμία δράση και όλα τα σκέφτονται;
Τους λέμε τεμπέληδες, σωστά;
Τους λέμε τεμπέληδες, σωστά;
Και τώρα δείτε πώς η τεμπελιά στηρίζει τον διανοητισμό, την σκέψη, και την μηχανική φαντασία.
Όταν εμείς τεμπελιάζουμε και δεν δουλεύουμε με την εξάλειψη των Εγώ εδώ και τώρα, αυτήν την στιγμή, τι συμβαίνει μέσα μας;
Είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ να μην ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ.
Γιατί στο κάθε Εγώ ή ελάττωμα που ΔΕΝ ΔΡΑΜΕ ζητώντας από την Θεϊκή μας Μητέρα να το εξαλείψει, αυτό σκέφτεται και μας μπλοκάρει.
Συμπέρασμα: Αυτός που τεμπελιάζει και δεν δουλεύει με τον ψυχολογικό θάνατο των ελαττωμάτων του, σκέφτεται.
Και αυτός που σκέφτεται τεμπελιάζει.
Έχοντας αυτήν την βάση για να πιαστώ, (που δεν είναι μόνο για μένα αλλά για όλους), ξεκίνησα την δουλειά με τον εαυτό μου.
Την ημέρα χτυπούσα τον διανοητισμό, τις φαντασίες, τις σκέψεις μου και ότι άλλο ελάττωμα έβλεπα, με δύναμη, με πίστη, για να μπορώ να ΕΙΜΑΙ μέσα μου.
Και την νύχτα χτυπούσα την τεμπελιά, για να μην με πάρει ο ΥΠΝΟΣ, και παρόλο που δεν ξάπλωνα στο στρώμα μα ήμουνα καθιστός, το κεφάλι μου κρεμούσε από την νύστα της τεμπελιάς.
Και την κοντράριζα, και την χτυπούσα, ξανά και ξανά, μέχρι που μετά από μισή ώρα περίπου, που έδειχνα με γεγονότα την θέληση και την αποφασιστικότητά μου να ελευθερωθώ από την κατάσταση αυτήν, η Θεϊκή μου Μητέρα ξερίζωνε αυτό το ελάττωμα, και τότε έμπαινα σε μια νέα μέρα.
Έτσι είχα όρεξη για να συνεχίζω να κάνω το βράδυ τον θάνατο στην πορεία, και επίσης να έχω ανάμνηση του εαυτού μου, παρατηρώντας πολύ προσεκτικά τα αντικείμενα στο δωμάτιό μου, για να βγω στο αστρικό.
Δούλευα και μόλις κουραζόμουν έκανα ένα διάλειμμα και ξανασυνέχιζα πάλι, κάνοντάς το αυτό μέχρι αργά το βράδυ.
Όταν το σώμα μου άρχιζε να μουδιάζει από τον ψυχολογικό θάνατο στην πορεία και την χαλάρωση, ξάπλωνα με στραμμένη την προσοχή σε αυτό, και κοιμόμουν.
Αυτό είναι μια δουλειά καθημερινή, και καθώς την έκανα, μέσα σε λίγο διάστημα άρχισαν και οι πρώτες λάμψεις της συνείδησης, μα εγώ ακόμα αποτύγχανα να πάω στους Δασκάλους.
Ταξίδευα και ταξίδευα στο αστρικό, και ποτέ δεν έφτανα στον προορισμό μου.
Οι ανθρώπινες εγωϊκές δυνάμεις έχουν ένα όριο, και την στιγμή που τις χάνουμε όλες στην δουλειά με τον εαυτό μας, τότε έρχεται ο Θεϊκός μας Πατέρας για να μας βοηθήσει. Γιατί μόνο τότε είμαστε έτοιμοι να λάβουμε την βοήθειά του.
Εμείς είμαστε όπως το σίδερο, σκληροί, άκαμπτοι, περήφανοι, και μόνο όταν πέσουμε στην φωτιά που είναι η πρακτική δουλειά με τον εαυτό μας, και πυρακτωθούμε χάνοντας τις σκληρές ιδιότητές μας, τότε έρχεται ο σιδηρουργός για να δημιουργήσει με το πυρακτωμένο σίδερο ένα χρήσιμο εργαλείο.
Έτσι ο Πατέρας μου με έβγαλε από το φυσικό σώμα, και με μετέφερε στο αστρικό, σε ένα σχολείο, όπου στην είσοδο με περίμενε μια δασκάλα που έλαμπε με το λευκό της φόρεμα.
Εντελώς απογοητευμένος βγαίνοντας έξω από το σχολείο η Δασκάλα με το λευκό φόρεμα με περίμενε για να μου πει το εξής παράδοξο: Αποτυγχάνεις να τον συναντήσεις γιατί δεν τον ΔΕΧΕΣΑΙ.
Αυτό που μου είπε πόνεσε πολύ, και αναφώνησα με όλη μου την δύναμη λέγοντας:
Εγώ δεν τον δέχομαι; Εγώ που ήρθα για να τον συναντήσω, εγώ που υπερασπίζομαι την διδασκαλία, εγώ που υπερασπίζομαι το καταστατικό, εγώ που μαλώνω με τους συμμαθητές μου γιατί δεν είναι πιστοί και διαβάζουν άλλα βιβλία, εγώ, εγώ, εγώ, και εγώ.
Με σκυμμένο το κεφάλι η Αξιοσέβαστη Δασκάλα με άκουσε υπομονετικά, με μεγάλη προσοχή και σοβαρότητα, και αποχώρισε χωρίς να πει ούτε λέξη.
Από την σιωπή της κατάλαβα ότι το πρόβλημα είναι δικό μου και πρέπει μόνος μου να σκύψω μέσα μου και να το λύσω.
Τις επόμενες τρεις ημέρες ήμουν εντελώς χάλια από αυτό που ειπώθηκε, μα ήμουν και εντελώς αποφασισμένος να βρω την λύση.
Έψαχνα στα βιβλία τις Γνωστικής, και προσπαθούσα να θυμηθώ που γράφει ότι ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ τους Δασκάλους, και στο μόνο βιβλίο που βρήκα να το αναφέρει είναι η παλιά "Γνωστική Επιστήμη", στο επίπεδο του Είναι, σελίδα 178, και σας το μεταφέρω όπως ακριβώς είναι γραμμένο:
Υπάρχουν τρεις τρομεροί εχθροί για την αυτοπαρατήρηση:
Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ: αρνητική ικανότητα στον κάθετο δρόμο.
Να αισθανόμαστε τέλειος άνθρωπος που αισθάνεται έξω από τις μηχανικές διαδικασίες της ανθρωπότητας. Μόνο παρατηρεί και ισχυροποιεί τα εγώ, όμως δεν αυτοπαρατηρεί τον εαυτό του.
Η ΕΓΩΛΑΤΡΕΙΑ: νομίζει ότι είναι ο πρόεδρος της ψυχολογικής του χώρας, λέει ότι κυβερνά τον νου του, τις αισθήσεις κλπ. Δεν δέχεται την διδασκαλία των πολλών εγώ, πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός, υποθέτει ότι δεν έχει ποιον να παρατηρεί γιατί νομίζει ότι είναι ένας.
Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ: αυτοεκτίμηση, πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τους άλλους. Έχει μυστικιστική υπερηφάνεια. θεωρεί ότι είναι ο μοναδικός με δίκαιο στις εσωτερικές θέσεις, θεωρεί πως είναι ο μοναδικός με ικανότητες. Αυτό το τρομακτικό εγώ μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε ανισόρροπο, έχει φοβερή γοητεία και ο νους και εγκέφαλός του δεν αντέχουν την τρέλα.
Αυτά τα τρία δαιμόνια είναι η αιτία που προκαλούν άλλες αιτίες για εμπόδιο της αυτοπαρατήρησης.
Αυτοί οι τρεις εχθροί μας κάνουν να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι στον αστρικό κόσμο ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, λόγος για τον οποίο ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ την βοήθεια και οδηγίες των αληθινών Δασκάλων.
Έτσι είχα φρέσκο υλικό για να συνεχίσω.
Αυτά τα τρία ελαττώματα επειδή είναι χωμένα μέσα στην αυτοπαρατήρηση, επειδή μπλοκάρουν και εμποδίζουν την αυτοπαρατήρηση, είναι δύσκολο στο να τα δούμε, και ακόμα πιο πολύ δύσκολο να παραδεχτούμε ότι τα έχουμε.
Ξεκίνησα να τα διαλύω χωρίς να τα βλέπω. Εφάρμοσα την συμβουλή του Δάσκαλου Ραβολού που λέει: να δουλεύετε ΤΥΦΛΑ, σκληρά, χωρίς να χάνετε λεπτό χτυπώντας τα Εγώ με τον θάνατο στην πορεία.
Παρακαλούσα τυφλά την Θεϊκή μου Μητέρα να διαλύσει ένα - ένα χωριστά αυτά τα τρία ελαττώματα, και μόλις συμπληρώθηκε το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να δείξω την θέληση, την πίστη, και την ταπεινότητά μου, τότε ήρθαν τα δάκρυα, και μαζί τους η μετάνοια και η κατανόηση της Μητέρας μου άστραψε μέσα μου με τα παρακάτω λόγια του Ιησού:
Αυτός που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα ανυψωθεί.
Υψώσαμε τον εαυτό μας μπροστά στον Θεό, (μιλάω για τους παλιούς μόνο), και μαθαίνοντας την διδασκαλία από έξω, χωρίς να την βιώνουμε επαρκώς, φουσκώσαμε από περηφάνια.
Γιατί πόσοι από μας ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι μεγαλομανείς, δηλαδή "δάσκαλοι που τα ξέρουν όλα";
Πόσοι ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι εγωλάτρες όταν λένε ότι πρέπει εμείς να ελέγχουμε τις αισθήσεις και τον νου;
Και πόσοι ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι παρανοϊκοί, δηλαδή ψωνισμένοι με την διδασκαλία και τον εαυτό τους;
Ας μην γελιόμαστε άλλο, τα γεγονότα όχι μόνο μιλάνε από μόνα τους μέσα μας, αλλά μας φωνάζουν κιόλας.
Γιατί, από την στιγμή που δεν ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ αυτά τα τρία ελαττώματα, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα μέσα μας;
Συμβαίνει ότι ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ούτε και τους Αξιοσέβαστους Δασκάλους που μίλησαν για αυτά.
Αυτοί αγωνίστηκαν αντιμετωπίζοντας στον εαυτό τους αυτά τα ελαττώματα, και γι' αυτό μπόρεσαν να μας προσανατολίσουν γράφοντας γι' αυτά.
Δουλεύοντας με αυτά τα εγώ έρχεται η ταπεινότητα και ανοίγει ο δρόμος προς τους Δασκάλους, προς το Είναι μας, και στο να δώσουμε το μάθημα. Όχι μόνο μία ή δύο φορές, αλλά συνέχεια.
Γιατί αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του ανυψώνεται.
Όταν εκ νέου βγήκα στο αστρικό και ζήτησα να με πάνε στον Δάσκαλο Ραβολού, πήγα χωρίς να αποτύχω.
Μέσα στην ίδια εβδομάδα πήγα στον Δάσκαλο Σαμαέλ, λίγο μετά στον Θεϊκό μου Πατέρα και την Θεϊκή μου Μητέρα, και από εκεί και πέρα άρχισε στο αστρικό η πραγματική, συνειδητή εκπαίδευση.
Με αυτόν τον τρόπο κατάφερα να ξεκολλήσω, και να αρχίσω να δίνω το μάθημα.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως με αυτό το κείμενο βοήθησα να γίνει η θέληση του Θεϊκού μου Πατέρα, που ήθελε πολύ να δείξει σε όλα τα νέα αλλά και τα παλιά άτομα, τον τρόπο για να βγουν μπροστά, γιατί Αυτός είναι που το έχει κάνει πραγματικότητα και σε μένα. Εγώ δεν είμαι τίποτα, γιατί η προσωπικότητά μου δεν αξίζει τίποτα.
Έτσι ο Πατέρας μου με έβγαλε από το φυσικό σώμα, και με μετέφερε στο αστρικό, σε ένα σχολείο, όπου στην είσοδο με περίμενε μια δασκάλα που έλαμπε με το λευκό της φόρεμα.
Μου λέει: Ο Δάσκαλος Ραβολού είναι μέσα και σε περιμένει.
Μπήκα μέσα, και για να μην τα πολυλογώ, απέτυχα και πάλι να τον συναντήσω.Εντελώς απογοητευμένος βγαίνοντας έξω από το σχολείο η Δασκάλα με το λευκό φόρεμα με περίμενε για να μου πει το εξής παράδοξο: Αποτυγχάνεις να τον συναντήσεις γιατί δεν τον ΔΕΧΕΣΑΙ.
Αυτό που μου είπε πόνεσε πολύ, και αναφώνησα με όλη μου την δύναμη λέγοντας:
Εγώ δεν τον δέχομαι; Εγώ που ήρθα για να τον συναντήσω, εγώ που υπερασπίζομαι την διδασκαλία, εγώ που υπερασπίζομαι το καταστατικό, εγώ που μαλώνω με τους συμμαθητές μου γιατί δεν είναι πιστοί και διαβάζουν άλλα βιβλία, εγώ, εγώ, εγώ, και εγώ.
Με σκυμμένο το κεφάλι η Αξιοσέβαστη Δασκάλα με άκουσε υπομονετικά, με μεγάλη προσοχή και σοβαρότητα, και αποχώρισε χωρίς να πει ούτε λέξη.
Από την σιωπή της κατάλαβα ότι το πρόβλημα είναι δικό μου και πρέπει μόνος μου να σκύψω μέσα μου και να το λύσω.
Τις επόμενες τρεις ημέρες ήμουν εντελώς χάλια από αυτό που ειπώθηκε, μα ήμουν και εντελώς αποφασισμένος να βρω την λύση.
Έψαχνα στα βιβλία τις Γνωστικής, και προσπαθούσα να θυμηθώ που γράφει ότι ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ τους Δασκάλους, και στο μόνο βιβλίο που βρήκα να το αναφέρει είναι η παλιά "Γνωστική Επιστήμη", στο επίπεδο του Είναι, σελίδα 178, και σας το μεταφέρω όπως ακριβώς είναι γραμμένο:
Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ: αρνητική ικανότητα στον κάθετο δρόμο.
Να αισθανόμαστε τέλειος άνθρωπος που αισθάνεται έξω από τις μηχανικές διαδικασίες της ανθρωπότητας. Μόνο παρατηρεί και ισχυροποιεί τα εγώ, όμως δεν αυτοπαρατηρεί τον εαυτό του.
Η ΕΓΩΛΑΤΡΕΙΑ: νομίζει ότι είναι ο πρόεδρος της ψυχολογικής του χώρας, λέει ότι κυβερνά τον νου του, τις αισθήσεις κλπ. Δεν δέχεται την διδασκαλία των πολλών εγώ, πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός, υποθέτει ότι δεν έχει ποιον να παρατηρεί γιατί νομίζει ότι είναι ένας.
Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ: αυτοεκτίμηση, πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τους άλλους. Έχει μυστικιστική υπερηφάνεια. θεωρεί ότι είναι ο μοναδικός με δίκαιο στις εσωτερικές θέσεις, θεωρεί πως είναι ο μοναδικός με ικανότητες. Αυτό το τρομακτικό εγώ μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε ανισόρροπο, έχει φοβερή γοητεία και ο νους και εγκέφαλός του δεν αντέχουν την τρέλα.
Αυτά τα τρία δαιμόνια είναι η αιτία που προκαλούν άλλες αιτίες για εμπόδιο της αυτοπαρατήρησης.
Αυτοί οι τρεις εχθροί μας κάνουν να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι στον αστρικό κόσμο ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, λόγος για τον οποίο ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ την βοήθεια και οδηγίες των αληθινών Δασκάλων.
Έτσι είχα φρέσκο υλικό για να συνεχίσω.
Αυτά τα τρία ελαττώματα επειδή είναι χωμένα μέσα στην αυτοπαρατήρηση, επειδή μπλοκάρουν και εμποδίζουν την αυτοπαρατήρηση, είναι δύσκολο στο να τα δούμε, και ακόμα πιο πολύ δύσκολο να παραδεχτούμε ότι τα έχουμε.
Ξεκίνησα να τα διαλύω χωρίς να τα βλέπω. Εφάρμοσα την συμβουλή του Δάσκαλου Ραβολού που λέει: να δουλεύετε ΤΥΦΛΑ, σκληρά, χωρίς να χάνετε λεπτό χτυπώντας τα Εγώ με τον θάνατο στην πορεία.
Αυτός που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα ανυψωθεί.
Υψώσαμε τον εαυτό μας μπροστά στον Θεό, (μιλάω για τους παλιούς μόνο), και μαθαίνοντας την διδασκαλία από έξω, χωρίς να την βιώνουμε επαρκώς, φουσκώσαμε από περηφάνια.
Γιατί πόσοι από μας ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι μεγαλομανείς, δηλαδή "δάσκαλοι που τα ξέρουν όλα";
Πόσοι ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι εγωλάτρες όταν λένε ότι πρέπει εμείς να ελέγχουμε τις αισθήσεις και τον νου;
Και πόσοι ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι παρανοϊκοί, δηλαδή ψωνισμένοι με την διδασκαλία και τον εαυτό τους;
Ας μην γελιόμαστε άλλο, τα γεγονότα όχι μόνο μιλάνε από μόνα τους μέσα μας, αλλά μας φωνάζουν κιόλας.
Γιατί, από την στιγμή που δεν ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ αυτά τα τρία ελαττώματα, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα μέσα μας;
Συμβαίνει ότι ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ούτε και τους Αξιοσέβαστους Δασκάλους που μίλησαν για αυτά.
Αυτοί αγωνίστηκαν αντιμετωπίζοντας στον εαυτό τους αυτά τα ελαττώματα, και γι' αυτό μπόρεσαν να μας προσανατολίσουν γράφοντας γι' αυτά.
Δουλεύοντας με αυτά τα εγώ έρχεται η ταπεινότητα και ανοίγει ο δρόμος προς τους Δασκάλους, προς το Είναι μας, και στο να δώσουμε το μάθημα. Όχι μόνο μία ή δύο φορές, αλλά συνέχεια.
Γιατί αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του ανυψώνεται.
Όταν εκ νέου βγήκα στο αστρικό και ζήτησα να με πάνε στον Δάσκαλο Ραβολού, πήγα χωρίς να αποτύχω.
Μέσα στην ίδια εβδομάδα πήγα στον Δάσκαλο Σαμαέλ, λίγο μετά στον Θεϊκό μου Πατέρα και την Θεϊκή μου Μητέρα, και από εκεί και πέρα άρχισε στο αστρικό η πραγματική, συνειδητή εκπαίδευση.
Με αυτόν τον τρόπο κατάφερα να ξεκολλήσω, και να αρχίσω να δίνω το μάθημα.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως με αυτό το κείμενο βοήθησα να γίνει η θέληση του Θεϊκού μου Πατέρα, που ήθελε πολύ να δείξει σε όλα τα νέα αλλά και τα παλιά άτομα, τον τρόπο για να βγουν μπροστά, γιατί Αυτός είναι που το έχει κάνει πραγματικότητα και σε μένα. Εγώ δεν είμαι τίποτα, γιατί η προσωπικότητά μου δεν αξίζει τίποτα.
