Πίστη δεν σημαίνει ανευθυνότητα, να μην εφαρμόζουμε αυτό που λένε για παράδειγμα οι γιατροί, για την πρόληψη και θεραπεία του φυσικού μας σώματος σε ένα πρόβλημα υγείας.
Έτσι, δεν θα αναφερθώ σε μια πίστη φανατική, τυφλή, ή αφηρημένη, αλλά σε μια πίστη αντικειμενική, αληθινή, άμεσα βιωματική.
Είναι εύκολο όταν η ζωή μας κυλάει ήρεμα και ήσυχα, να λέμε πως έχουμε πίστη, ότι πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο, στον Θεό. Όταν όμως την ηρεμία της ζωής μας έρχονται να την ταράξουν προβλήματα και δοκιμασίες πάσης φύσεως, εκεί είναι που η πίστη μας πραγματικά δοκιμάζεται.
Στα πενήντα πέντε μου χρόνια έχω γνωρίσει κάποιους, που όταν ήρθε ένα σοβαρό πρόβλημα στη ζωή τους και δοκιμάστηκαν, απογοητεύτηκαν και χάσανε την πίστη τους.
Και άλλους, που ενώ προσεύχονταν ένα διάστημα, στο τέλος δεν είχαν την υπομονή και πίστη να περιμένουν να υλοποιηθεί αυτό που ζητούσαν, αλλά χώθηκαν οι ίδιοι ανάμεσα στον Θεό και το πρόβλημα που είχαν, χρησιμοποιώντας μέσα πολιτικά, οικονομικά, εγωιστικά, και κάθε αθέμιτο μέσο για να πετύχουν τους σκοπούς τους.
Η αληθινή πίστη εσωκλείει μέσα της υπομονή, αφοσίωση, καρτερικότητα, μέχρι να φανεί το τελικό αποτέλεσμα. Ακόμα και αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, δεν απογοητεύεται, ούτε παραιτείται.
Πάντα όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα στη ζωή μας, φέρνει μαζί του και μια δοκιμασία για μας· έρχεται για να δοκιμάσει τις αδυναμίες μας, τις αντοχές μας, βγάζοντας στην επιφάνεια όλα τα αρνητικά που έχουμε μέσα μας.
Φόβος, αγωνία, ανησυχία, άγχος, πίεση, αγανάκτηση, θυμός, απογοήτευση, ανυπομονησία, απιστία κλπ, κλπ, είναι κάποια από τα δεκάδες ελαττώματα που ενεργοποιούνται στον ψυχολογικό μας κόσμο, από ένα πρόβλημα και μια δοκιμασία.
Αλήθεια, έχουμε κάτι θετικό στην ψυχή μας που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε θριαμβευτικά όλα αυτά;
Συνήθως αυτό που έχουμε είναι κάποιες χωρίς βάση ιδέες, και την τάση να κατηγορούμε τους άλλους, (ακόμα και τον ίδιο τον Θεό), για τα δικά μας προβλήματα, την εσωτερική μας κατάντια και αθλιότητα.
Είναι αλήθεια πως πάντα θα υπάρχει μια εξωτερική αιτία
που θα ενεργοποιεί αυτό που εμείς έχουμε μέσα μας, αυτό που είναι δικό μας και μας αφορά άμεσα, όπως τα παραπάνω ελαττώματα που ανέφερα.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάτι που θα μας κάνει να θυμώνουμε, να φοβόμαστε, που θα μας πληγώνει, θα μας κάνει να ζηλέψουμε, να περηφανευτούμε, να κλέψουμε, να αρρωστήσουμε, κλπ, κλπ.
Δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε ή να εξαλείψουμε όλους αυτούς ή αυτά, που θεωρούμε πως είναι η αιτία των προβλημάτων και των δυστυχιών μας για να ζούμε ήσυχα την ζωή μας.
Μπορούμε όμως αν έτσι το θέλουμε, να παρατηρούμε τον εαυτό μας και να ζητάμε με πίστη από την εσώτερη Θεϊκή μας Μητέρα, να εξαλείψει ένα - ένα κάθε φορά, τα εγώ που κουβαλάμε στον εσωτερικό μας κόσμο.
Ας ξαναθυμηθούμε τα λόγια της παράκλησης: «Μητέρα μου, βγάλε έξω από μένα αυτό το ελάττωμα, και διέλυσέ το».
Με αυτόν τον τρόπο ομαλοποιείται ο ψυχισμός μας, και νιώθουμε σταδιακά στην καρδιά μας την αληθινή πίστη.
Πώς μπορεί να έχει αληθινή πίστη κάποιος, όταν δεν έχει επικοινωνία με τον Εσώτερο Πατέρα και Μητέρα; Και με πιο τρόπο θα μπορούσε να έχει επικοινωνία εάν δεν παρατηρεί τον εαυτό του, αλλά ούτε και προσεύχεται παρακαλώντας να διαλυθούν τα ελαττώματά του;
Τα διάφορα ελαττώματα που έχουμε δημιουργήσει, είναι που μας απομονώνουν από τον ατομικό, Εσώτερο Πατέρα και Μητέρα και δεν μας επιτρέπουν να έχουμε επικοινωνία μαζί τους.
Αυτά είναι τα τούβλα του τοίχου που εμείς οι ίδιοι χτίσαμε, και που τώρα παρεμβαίνουν ανάμεσα σε μας και σε Αυτούς κόβοντας την επικοινωνία.
Η αληθινή πίστη είναι άμεση γνώση, επικοινωνία, αντίληψη της πραγματικότητας εδώ και τώρα.
Είναι πολύ σημαντικό όταν προσευχόμαστε, να ακούμε με μεγάλη προσοχή τις λέξεις που απευθύνουμε στον Θεό Πατέρα ή Μητέρα, ζητώντας την βοήθειά τους.
Οι ίδιες οι λέξεις, νιώθοντας το νόημα όταν τις λέμε, μας δείχνουν αυτό που είμαστε, το επίπεδό μας, δηλαδή, πόσο αδύναμοι και ανίσχυροι είμαστε μπροστά σε ένα πρόβλημα ή μια δοκιμασία.
Να το θέσω λίγο αλλιώς. Γιατί ζητάμε βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη; Γιατί ακριβώς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας έτσι δεν είναι; Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ακριβώς δεν έχουμε ούτε την γνώση, ούτε την δύναμη, ούτε την εξουσία, ούτε τίποτα για να δράσουμε επάνω στο πρόβλημα, παρόλα τα αθέμιτα μέσα που μπορεί να χρησιμοποιούμε.
Αναγνωρίζοντας μέσα από τις λέξεις της προσευχής την δική μας ανεπάρκεια και μηδαμινότητα, κατανοούμε πως χωρίς τον Εσώτερο Πατέρα και Μητέρα, είμαστε ένα τίποτα.
Αυτοί είναι πάνω από όλα και από όλους και στ' αλήθεια έχουν την εξουσία και δύναμη να μας προστατέψουν από κάθε τι αρνητικό, αρκεί να κάνουμε εμείς το δικό μας καθήκον, που είναι να δουλεύουμε στον ψυχολογικό μας κόσμο και να μην τους ξεχνάμε.
Συχνά ακούμε τα λόγια του Ιησού: «Αν είχατε πίστη σαν ένα κόκκο σιναπιού, θα κινούσατε βουνά».
Μακάρι να υπήρχε το μαγικό κουμπί, που θα το πατούσαμε όλοι και θα βρισκόμασταν σ' αυτήν την κατάσταση, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει, αντίθετα αυτό που υπάρχει είναι η πίστη σαν ιδέα στον νου μας, και αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως την κατέχουμε.
Δουλεύοντας σοβαρά με τον εαυτό μας, παρατηρώντας τον εαυτό μας, πεθαίνοντας στον εαυτό μας, και νιώθοντας τα λόγια όταν με θέρμη παρακαλούμε, θα αρχίσουμε σιγά - σιγά να ανακαλύπτουμε τον κρυμμένο θησαυρό της πίστης.
