ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Εύχομαι το 2017 ο Θεϊκός μας Πατέρας να είναι στοργικός και ευσπλαχνικός μαζί μας, ώστε να μην λείψει από κανέναν μας ή τροφή, ή στέγη, και η προστασία του.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά χρόνια πολλά σε όλους, καλά Χριστούγεννα, και καλές γιορτές.                                                                                

Στη γωνιά μας κόκκινο
τ᾿ αναμμένο τζάκι.
Τούφες χιόνι πέφτουνε
στο παραθυράκι.

Όλο απόψε ξάγρυπνο
μένει το χωριό,
και κτυπά Χριστούγεννα
το καμπαναριό.

Έλα, Εσὺ που Αρχάγγελοι
σ᾿ ανυμνούνε απόψε,
πάρε απὸ την πίττα μας,
που ευωδιά και κόψε.

Έλα, κι η γωνίτσα μας
καρτερεί να ῾ρθείς.
Σούστρωσα, Χριστούλη μου,
για να ζεσταθείς.

Στέλιος Σπεράντζας.

ΑΓΑΠΗ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ.

Πόσο όμορφη είναι η ΑΓΑΠΗ! Θυσιάζει με τον ΘΑΝΑΤΟ ότι αρνητικό, ψεύτικο και απατηλό υπάρχει μέσα μας, για να δώσει ΖΩΗ σε καθετί καλό και αληθινό. 

H ατομική, προσωπική Θεϊκή μας Μητέρα είναι η ΑΓΑΠΗ, ο ΘΑΝΑΤΟΣ και η ΖΩΗ.

Όλα όσα έχουν ΖΩΗ επάνω στη φύση έχουν γεννηθεί από την ΑΓΑΠΗ και τον ΘΑΝΑΤΟ. Αν δεν υπήρχε η θυσία μέσω του θανάτου, δεν θα υπήρχε η ζωή. Σε κάθε δημιουργία που εκτυλίσσεται μέσα μας αλλά και έξω στη φύση, συναντάμε αυτές τις τρεις δυνάμεις που είναι αχώριστες σαν μία. 

Tο σποράκι θυσιάζεται πεθαίνοντας για να γεννηθεί από μέσα του το δέντρο, η γη θυσιάζεται προσφέροντας τα πολύτιμα στοιχεία της στο δέντρο για να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει, οι καρποί θυσιάζονται, για να δώσουν ζωή σε μας, όταν το δέντρο πάψει να δίνει καρπούς, θυσιάζεται πεθαίνοντας για να γίνει ξύλο, και το ξύλο θυσιάζεται για να γεννηθεί από μέσα του η φωτιά που θα μας ζεστάνει τον χειμώνα.

Ο άνθρωπος που πραγματικά αγαπάει, θυσιάζεται.
H Θεϊκή μας Μητέρα μάς βοηθάει πάνω σ' αυτό ωθώντας μας με την αγάπη, να θυσιάσουμε μέσω του ψυχολογικού θανάτου ότι αρνητικό έχουμε μέσα μας.

Για να επαναστατήσει η φυλακισμένη από το εγώ συνείδηση είναι απαραίτητος ο ΘΑΝΑΤΟΣ, η γέννηση που είναι η ΖΩΗ, και η θυσία που είναι η ΑΓΑΠΗ. 

Με τον ψυχολογικό θάνατο θυσιάζονται τα ελαττώματα, ελευθερώνεται η συνείδηση, και μαζί της έρχονται στη ζωή οι αντίστοιχες αρετές και χάρες. 
Με την γέννηση, (αλχημεία), θυσιάζεται στον έρωτα πεθαίνοντας η ακατέργαστη σεξουαλική ενέργεια και μετατρέπεται σε ζωή, για να γεννηθεί μέσα μας το Είναι. 
Η κατανόηση που αποκτιέται από τον ΘΑΝΑΤΟ και την ΓΕΝΝΗΣΗ, όταν δίνεται με ΑΓΑΠΗ, γενναιόδωρα και με αφιλοκερδή τρόπο για να βοηθήσει τους άλλους, είναι η ΘΥΣΙΑ. 

Όλες οι συνεχόμενες συνειδητές θυσίες που κάνει κάποιος μέσα του, κάθε φορά σε υψηλότερη κλίμακα, γίνονται με βάση την αγάπη και τον θάνατο.

Το να θέλουμε την αγάπη ή τις αρετές δεν είναι λάθος, αλλά για να γεννηθούν στη ζωή πρέπει πρώτα κάτι να θυσιαστεί, και αυτό το κάτι είναι ο εαυτός μας.

Ένας άνθρωπος θυσιάζει το φαγητό, τα ρούχα, τα χρήματα ή ότι άλλο έχει, για να βοηθήσει τους άλλους που δεν έχουν και υποφέρουν στον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης.

Ένας άνθρωπος όμως που τον ενδιαφέρει το εσωτερικό μέρος, θυσιάζει τον εαυτό του, τα εγώ του, για να μπορεί να δίνει και να βοηθάει τους άλλους στον δρόμο της απελευθέρωσης που οδηγεί στο αληθινό τους Είναι.

Και όποιος δίνει λαμβάνει. Και όσο περισσότερο θυσιάζει τον εαυτό του και έχει να δώσει, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο λαμβάνει.

Αν και η ΑΓΑΠΗ είναι η μεγαλύτερη όλων των αρετών, έχει την απόλυτη ανάγκη του ψυχολογικού ΘΑΝΑΤΟΥ για να μπορέσει να εκφραστεί ελεύθερη μέσα στη ΖΩΗ.
Τώρα εκφράζεται παράλληλα με τα ελαττώματα και αυτό αποτελεί πραγματικά ένα μαρτύριο, γιατί δεν γίνεται την μία στιγμή να αγαπάμε, και την άλλη να θυμώνουμε, να μισούμε, να σκεφτόμαστε ή να θέλουμε το κακό του άλλου.

Διαβάζοντας τον ύμνο προς την αγάπη του Απόστολου Παύλου, βλέπουμε να αναφέρει πως τρία πράγματα μένουν, η αγάπη, η πίστη, και η ελπίδα.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε την στενή σχέση που έχουν αυτές οι τρεις αρετές με τον εσωτερικό ΘΑΝΑΤΟ.

Για την αγάπη αναφέρει πως δεν θυμώνει, δεν φθονεί, δεν περηφανεύεται, δεν λογίζεται το κακό κλπ. 
Τι μας δείχνει αυτό; 
Ότι η αγάπη δεν μπορεί να συνυπάρχει με τα ελαττώματα. 
Ορίστε ο θάνατος! 
Με αυτό που λέει μας προτρέπει στον εσωτερικό θάνατο.

Όταν ζητάμε εντατικά από την Θεϊκή μας Μητέρα τον θάνατο των ελαττωμάτων μας, και βλέπουμε πως Αυτή πραγματικά τα διαλύει, τότε τι γεννιέται μέσα μας; 
Η αντικειμενική ΠΙΣΤΗ και η ΕΛΠΙΔΑ έτσι δεν είναι; 
Η αληθινή, η ουσιαστική ΠΙΣΤΗ και ΕΛΠΙΔΑ ανάμεσα σ' εμάς και την Μητέρα μας.

Και επίσης όταν πεθαίνει ένα ελάττωμα και βλέπουμε από μέσα του να γεννιέται η αντίστοιχη αρετή του, αυτή η νέα γέννηση δεν είναι που φέρνει την ΕΛΠΙΔΑ;

Συμπέρασμα: Η αντικειμενική αγάπη, η πίστη, και η ελπίδα, γεννιούνται πεθαίνοντας ψυχολογικά μέσα μας.

Αυτή η γεννημένη από τον ΘΑΝΑΤΟ ΠΙΣΤΗ και ΕΛΠΙΔΑ δεν είναι πλέον μια φανταστική ιδέα του νου, κάτι το αφηρημένο. Είναι άμεση εμπειρία, ζωντανό βίωμα γεμάτο γνώση και σοφία.

Μπροστά στην ΑΓΑΠΗ υποκλινόμαστε, μπροστά στη νέα ΖΩΗ χαμογελάμε σαν μικρά παιδιά, μπροστά στον ψυχολογικό ΘΑΝΑΤΟ όμως οφείλουμε να είμαστε σοβαροί, αν δεν θέλουμε να αποτύχουμε στην δουλειά με τον εαυτό μας. Αν έχετε παρευρεθεί σε κάποια κηδεία, τότε θα καταλάβετε αυτό που λέω. Εκεί δεν υπάρχουν γέλια παρά μόνο σοβαρά πρόσωπα γεμάτα δάκρυα. Είναι ο θάνατος που απαιτεί να μην υπάρχουν γέλια.

Αυτό συμβαίνει όταν εργαζόμαστε εντατικά και με σοβαρότητα με τον ψυχολογικό θάνατο. Έχει τόση δύναμη ο ΘΑΝΑΤΟΣ όταν εργαζόμαστε με αυτόν, που κάνει να πετάγονται όλα τα προβλήματα της ΖΩΗΣ, σέρνοντας μαζί τους και όλα τα αντίστοιχα ελαττώματα, για να αναχαιτίσουν τον θάνατο. Αν παραμείνουμε σταθεροί, αποφασισμένοι να πεθάνουμε χωρίς να αποθαρρυνθούμε, στο τέλος η ΑΓΑΠΗ δια μέσου του θανάτου θριαμβεύει.

Εμείς με τον εντατικό ψυχολογικό θάνατο, πιέζουμε τα εγώ για να ΠΕΘΑΝΟΥΝ, και τα εγώ πιέζουν εμάς για να ΖΗΣΟΥΝ. Είναι τέτοια η πίεση που ασκεί ο θάνατος στο εγώ με την φυλακισμένη μέσα του ψυχή, που το μόνο όπλο που έχει η ψυχή για να ανακουφιστεί από την πίεση, είναι τα δάκρυα. Αυτή η συγκινησιακή κρίση φέρνει μέσα μας την κατανόηση και την μετάνοια. 

Αυτό μοιάζει με μια χύτρα με βρόμικο νερό που την τοποθετήσαμε πάνω στη φωτιά να βράσει, και η μόνη εκτόνωση από την πίεση που έχει είναι η βαλβίδα διαφυγής του ατμού.

Όταν το βρόμικο νερό βράζει αρχίζει να εξατμίζεται, αλλά αυτό το νερό που εξατμίζεται δεν είναι πλέον βρόμικο, γιατί η φωτιά το έχει μετατρέψει, το έχει καθαρίσει. Όταν όλο το νερό εξατμιστεί τελείως η βρομιά κατακάθεται, και δεν μένει τίποτε άλλο να γίνει παρά μόνο η φωτιά να κάψει αυτή τη βρομιά. Με παρόμοιο τρόπο η φωτιά του θανάτου διαχωρίζει και ελευθερώνει την ψυχή, όταν καίει τα ελαττώματα που μέσα τους την έχουν φυλακισμένη. 

Σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που δεν φοβούνται τον φυσικό, ή τον ψυχολογικό θάνατο. Ασυνείδητα ή υποσυνείδητα όλοι τον φοβούνται. Αν όμως τολμήσουμε και κάνουμε αυτό το φοβισμένο αλλά μεγάλο βήμα να συνεργαστούμε με τον θάνατο, θα δούμε πως αυτός τελικά δεν είναι κακός, απεναντίας είναι ο λυτρωτής από το κακό που κουβαλάμε μέσα μας. 

Η Θεϊκή μας Μητέρα είναι ο ΘΑΝΑΤΟΣ, η ΑΓΑΠΗ και η ΖΩΗ, και αυτή ποτέ δεν θέλει το κακό μας.

Ο δρόμος της ζωής περνάει πρώτα από τον δρόμο του θανάτου, και δεν μπορεί κάποιος να τον διανύσει αν δεν έχει μέσα του αγάπη. ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ τον ψυχολογικό ΘΑΝΑΤΟ, θυσιάζοντας τον εαυτό μας σε αυτόν, ανοίγει την αγκαλιά της η ΖΩΗ για να καλωσορίσει την αναγεννημένη, ελεύθερη από το εγώ ψυχή μας.

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΟΔΙΑ.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα 3% ελεύθερη μα υπνωτισμένη από το εγώ ουσία ή ψυχή, και το υπόλοιπο 97% είναι εξολοκλήρου παγιδευμένο, φυλακισμένο μέσα στο εγώ.

Ο διαλογισμός είναι ένα εργαλείο, με το οποίο μπορεί  το  ποσοστό της ελεύθερης μα υπνωτισμένης από το εγώ ουσίας ή ψυχής που διαθέτουμε, να ξυπνήσει  και να μεταφερθεί στην έκτη διάσταση. Εκεί όχι μόνο μπορεί να συναντήσει και να συνομιλήσει με τον Θεϊκό Πατέρα, όπως γίνεται στο Αστρικό την διάσταση των ονείρων, αλλά μπορεί να ενωθεί, να συγχωνευτεί μαζί Του, με την διαφορά ότι πάει χωρίς το εγώ μέσα της, ελεύθερη.

Με αυτόν τον τρόπο η ουσία ή ψυχή αποκτάει την αυτοσυνείδηση του ελεύθερου ποσοστού που ήταν υπνωτισμένο, μένει ελεύθερη πλέον από το εγώ, ξύπνια, αφυπνισμένη, απολαμβάνοντας την ευτυχία, την έκσταση και ελευθερία του Είναι, και επίσης κάνει αυτοσυνείδηση την δυστυχία από το εγώ. 

Για να προετοιμαστούμε και να μάθουμε να χρησιμοποιούμε αυτό το εργαλείο που είναι ο διαλογισμός, οφείλουμε να ξεκινήσουμε παρατηρώντας το φυσικό μας σώμα με τις πέντε αισθήσεις του, το πώς αυτές λειτουργούν, το ποιος τις κάνει και λειτουργούν. 

Το σχολείο για την προετοιμασία του διαλογισμού είναι εδώ ο φυσικός κόσμος, η καθημερινή ζωή, και το βράδυ το σπίτι μας. 

Όταν μας ενδιαφέρει κάτι όπως ο διαλογισμός τότε θυσιάζουμε πολλά ανούσια πράγματα από την ζωή μας, και αφιερωνόμαστε στο να μάθουμε να διαλογιζόμαστε.

Κάτι που θα βοηθήσει πολύ τον σκοπό μας είναι να βρισκόμαστε κάποιες στιγμές της ημέρας μέσα στη φύση, σε ένα πάρκο ή στο σπίτι μας, μόνοι, απομονωμένοι, γιατί είναι πιο εύκολο πρώτα να δουλεύουμε με τον διαλογισμό στην ηρεμία, και μετά στην δραστηριότητα της ζωής. 

Το πρώτο βήμα καθώς ξεκινάμε την γνωριμία με τον εαυτό μας, με τον διαλογισμό, είναι να μάθουμε να χαλαρώνουμε συνεχώς το φυσικό μας σώμα από την ένταση και πίεση που ασκεί επάνω του το εγώ. 

Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να'ρθούμε στον εαυτό μας. Όταν θυμόμαστε να χαλαρώνουμε, τότε στην πραγματικότητα θυμόμαστε και τον εαυτό μας. Αυτά τα δύο πάνε μαζί είναι ένα. 

Καθώς είμαστε χαλαροί και στον εαυτό μας, παρατηρούμε ολοκληρωτικά το σώμα μας με της πέντε αισθήσεις του, πώς λειτουργούν, ή πώς τις χρησιμοποιούμε, αλλά χωρίς να θέλουμε να τις ελέγξουμε, ή να θέλουμε να λειτουργήσουν εγωιστικά.

Όταν ανεβαίνουμε σε ένα λεωφορείο εμείς απλά το χρησιμοποιούμε· ούτε το λειτουργούμε, ούτε και το ελέγχουμε. Έτσι δεν είναι;  

Οι αισθήσεις είναι τα εργαλεία του Θεϊκού μας Πατέρα, που με αυτά αισθάνεται όλα όσα γίνονται εδώ στον φυσικό κόσμο.

Παρατήρησε πως πέρα από το πώς θέλουμε ή δεν θέλουμε να λειτουργούν οι αισθήσεις, πέρα από τις ιδέες που έχουμε γι' αυτές, αυτές λειτουργούν ανεξάρτητες, ελεύθερες, από μόνες τους, και στον εαυτό τους.  

Παράδειγμα: Αν πούμε τώρα αυτή τη στιγμή, εγώ δεν θέλω να βλέπω και να ακούω τίποτα, αλλά παραμείνουμε με ανοικτά τα μάτια και τα αυτιά μας, τότε τι συμβαίνει;

Η όραση και η ακοή πέρα από αυτό που εμείς θέλουμε ή δεν θέλουμε, πέρα από την σκέψη, συνεχίζουν να λειτουργούν έτσι δεν είναι;

Οι σκέψεις μας με τα θέλω και δεν θέλω μας δεν μπορούν να σταματήσουν αυτό που Είναι, την ροή της ζωής μέσα από τις πέντε αισθήσεις.

Όταν κοιτάζουμε, ακούμε, μυρίζουμε, κλπ κάτι, έχουμε την τάση να αφήνουμε την προσοχή μέσα από τις αισθήσεις να μεταφερθεί σ' αυτό, και να χαθεί μέσα σ' αυτό· μ' αυτόν τον τρόπο όμως χάνουμε και τον εαυτό μας. Τα εξωτερικά δεδομένα έτσι κι' αλλιώς φτάνουν στις αισθήσεις μας.

Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε το τι συμβαίνει όταν μεταφερόμαστε εμείς με την προσοχή μας στα αντικείμενα ή στα υποκείμενα.

Για να καλύψουμε την απόσταση αυτή, με την κίνηση και την προσπάθεια αυτή, ξοδεύουμε τεράστια ποσά ενέργειας, ενώ όταν δεν μετακινούμαστε και παραμένουμε ακίνητοι, ακέραιοι, και προσεκτικοί στον εαυτό μας, αποταμιεύουμε ενέργεια. Ένας ήχος, μια εικόνα, μια μυρωδιά, έρχονται από μόνα τους σε μας στις πέντε αισθήσεις, και δεν χρειάζεται να πάμε εμείς σ' αυτά με την προσοχή μας και να χάσουμε τον εαυτό μας.

Με αυτόν τον τρόπο, παραμένουμε προσεκτικοί στον εαυτό μας.

Οποιαδήποτε διαρροή πρέπει να σταματήσει, είτε είναι μέσα από τις αισθήσεις είτε μέσα από το εγώ. Γιατί ο διαλογισμός αρχίζει με την αποταμίευση της ενέργειας.

Αυτός ο τρόπος ονομάζεται συγκέντρωση και είναι σημαντικό να μάθουμε να λειτουργούμε έτσι, γιατί προτού τον διαλογισμό χρειάζεται να συγκεντρώνουμε όλες μας τις αισθήσεις επάνω σε αυτό που μας ενδιαφέρει, και επάνω σε αυτό που κάνουμε την κάθε στιγμή.

Στο διαλογισμό βιώνουμε, πειραματιζόμαστε, με όλες τις αισθήσεις μας, και κατανοούμε αβίαστα, με φυσικό τρόπο, χωρίς ένταση, χωρίς πίεση, αυτό που Είναι, την Αλήθεια. 

Σοβαρότατο εμπόδιο στον διαλογισμό μα και σε όλες τις πρακτικές, είναι αυτό που ονομάζεται στην ψυχολογία ανώτερο εγώ, και έχει μπερδέψει, έχει αποπροσανατολίσει σχεδόν όλους τους μαθητές που θέλουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι αυτό το εγώ είναι η συνείδηση. 

Αυτή η ψευδαίσθηση και ο διαχωρισμός, δημιουργείται από το γεγονός που το θεωρούμε δεδομένο, ότι επειδή ασχολούμαστε με την Γνώση και με τις διάφορες πρακτικές που θέλουμε να πετύχουμε εναντίον του εγώ, ότι είμαστε η συνείδηση, και αυτό δεν είναι έτσι. 

Ναι! Ζητάμε από την Θεϊκή μας Μητέρα να θανατώσει τα εγώ ή ελαττώματά μας, και αυτή το κάνει, αλλά αυτοπαρατηρήσαμε ποτέ αν αυτός που ζητάει τον θάνατό τους είναι η συνείδηση; 

Έχουμε αυτοπαρατηρήσει αυτόν που μέσα μας κάνει αυτοπαρατήρηση; Τον παρατηρητή;

Έχουμε στρέψει την προσοχή πάνω σε αυτόν που προσεύχεται;

Αν ποτέ μας δεν το έχουμε κάνει αυτό, είναι γιατί έχουμε πιστέψει ότι όλα αυτά τα κάνει η συνείδηση.

Όλα αυτά είναι ουσιαστικά να τα δούμε, αν ποθούμε την αφύπνιση και τον διαλογισμό. 

Όπως επίσης είναι ουσιαστικό να δούμε ότι αυτός που έκατσε σε στάση οκλαδόν, αυτός που επαναλαμβάνει το Κοάν, αυτός που θέλει να χαλαρώσει, αυτός που θέλει να διαλογιστεί, αυτός που θέλει να σταματήσει ο νους, αυτός που θέλει να πετύχει την φώτιση, αυτός που θέλει να κατανοήσει βαθιά το εγώ, αυτός που θέλει να είναι συγκεντρωμένος, αυτός που θέλει να ελέγχει τις αισθήσεις, αυτός που αναζητά και προσπαθεί την ηρεμία και την σιωπή του νου, αυτός που θέλει να κάνει όλα τα παραπάνω συνειδητά, ακόμα και αυτός που δεν θέλει τίποτα απ' όλα αυτά, κλπ, κλπ, κλπ, ότι όλα αυτά είμαι ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΤΟ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Στο διαλογισμό βιώνουμε αβίαστα με όλες τις αισθήσεις μας συγκεντρωμένες, και κατανοούμε αβίαστα, με φυσικό τρόπο, χωρίς πίεση την αλήθεια, ότι ΕΓΩ, το ανώτερο εγώ είμαι που επιθυμώ όλα τα παραπάνω, που είμαι εγώ που ξέρω, που θέλω να ελέγχω, να διατάζω, να κάνω κουμάντο, και να καθοδηγώ την ροή της ζωής και των γεγονότων μέσα μου.

Αυτό το ανώτερο εγώ μαζί με την απληστία είναι που λέει, χρειάζεται να αυτοπαρατηρηθώ περισσότερο, θέλει περισσότερη δουλειά, περισσότερη προσπάθεια, περισσότερη πειθαρχεία, περισσότερο θάνατο, περισσότερο έλεγχο των αισθήσεων, περισσότερη συγκέντρωση, κλπ. κλπ, και αυτό το εγώ, είμαι ΕΓΩ, ΕΓΩ ο ίδιος, δεν είναι η συνείδηση.

Εγώ είμαι που θέλω άπληστα να ξαναπετύχω το ίδιο αποτέλεσμα από την πρακτική που χθες ανέβλυσε με φυσικό και αυθόρμητο τρόπο. 

Εγώ είμαι που κλέβω και αναπαράγω την εμπειρία, το βίωμα της συνείδησης, θέλοντας να συνεχιστεί και άλλο η εμπειρία αυτή.  

Εγώ είμαι όπου κάθε λιθαράκι Γνώσης που η συνείδηση

κέρδισε, την χρησιμοποιώ μέσω της μνήμης φυλακίζοντάς την περισσότερο και δεν την αφήνω να ξυπνήσει.

Εγώ είμαι που ξεκινάω άπληστα για να διαλογιστώ και όταν δεν έχω το αποτέλεσμα που θέλω, τότε τα παρατάω από την κούραση και την απογοήτευση.

Η συνείδηση δεν κουράζεται και δεν απογοητεύεται ποτέ βιώνοντας τον εαυτό της, την Αλήθεια, γιατί αυτή είναι η φυσική της ιδιότητα, να κάνει αυτό.

Αυτό, το ανώτερο εγώ, που είμαι εγώ, και το έχω μπερδέψει με την συνείδηση, είναι που προσπαθεί να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις με στόχο να ηρεμήσει και να σιωπήσει τον νου, και αυτό είναι παράλογο, γιατί ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΤΑΞΙΑ.

Αυτό, το ανώτερο εγώ, που είμαι εγώ, και το έχω μπερδέψει με την συνείδηση, είναι που προσπαθεί να συγκεντρώσει τον νου για να διαλογιστεί, και αυτό είναι για γέλια, γιατί ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΗΡΗΜΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Έτσι με την σειρά: Το εγώ που είναι σε αταξία, είναι που επιθυμεί την τάξη. Το εγώ που είναι απείθαρχο είναι που επιθυμεί την πειθαρχεία. Το εγώ που είναι αφηρημένο, και αποσυγκεντρωμένο, είναι που επιθυμεί την συγκέντρωση. Το ασυνείδητο εγώ είναι που επιθυμεί να είναι συνειδητό. Ο ψεύτης είναι που ψάχνει την αλήθεια. Αυτός που είναι η προσωποποίηση της φασαρίας επιθυμεί την σιωπή. Αυτός που ποτέ δεν έχει στρέψει την προσοχή στον εαυτό του, επιθυμεί να παρατήρησει τα άλλα εγώ που τον ενοχλούν. Αυτός που ποτέ του δεν Είναι, επιθυμεί να Είναι, κλπ. κλπ. κλπ.

Όλες αυτές οι επιθυμίες είναι αδύνατο να γίνουν πράξη αν πρώτα αυτός που τα επιθυμεί δεν πεθάνει, ή τουλάχιστον δεν κατανοηθεί· γιατί οι ικανότητες και οι χάρες δεν ανήκουν στο εγώ, μα στον Πατέρα μας.

Με τον ψυχολογικό θάνατο στην πορεία είναι που έρχεται μέσα στην ψυχή μας η κατανόηση, η τάξη, η πειθαρχία, η συγκέντρωση, η αλήθεια, η σιωπή, η αυτοπαρατήρηση, και όλες οι ικανότητες και χάρες. 

Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι γι' αυτό, παρά μόνο να πεθαίνουμε σε όλα αυτά που επιθυμούμε, γιατί το ανώτερο εγώ που το έχουμε μπερδέψει με την συνείδηση, και το έχουμε λατρέψει και προσκυνήσει για Θεό μας, είναι αυτό που τα επιθυμεί όλα αυτά. 

Όλες τις παραπάνω χάρες και ικανότητες είμαι ΕΓΩ που τις επιθυμώ άπληστα, και η απόδειξη είναι πως θυμώνω με τον Πατέρα μου όταν τις ζητάω προσευχόμενος, και αυτός δεν μου τις δίνει για να δουλέψω καλύτερα και περισσότερο με τον εαυτό μου. 

Να ζήσουμε με βάση την κατανόηση, ότι αυτές οι χάρες και ικανότητες ανήκουν στο Είναι μας, τον προσωπικό Θεό μας, και αυτές υπάρχουν ήδη μέσα μας δικαιωματικά, μέσα στο 3% της ελεύθερης συνείδησης που έχουμε, όμως για να λειτουργήσουν οφείλουμε να τις αφήσουμε ήσυχες, μόνες τους, και στον εαυτό τους, χωρίς να επεμβαίνουμε και να τις υπνωτίζουμε. 

Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να πεθάνει αυτός που πήρε τον ρόλο του Είναι μας, ο πλαστογράφος, που είναι το ανώτερο εγώ, και δεν είναι άλλος από ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ.

Ο Θεός μας ποτέ δεν θα γίνει σκλάβος ή υπηρέτης του εγώ, προσφέροντας υπηρεσίες και ικανότητες στο εγώ.  

Για να μάθουμε να πεθαίνουμε ψυχολογικά, να γεννιόμαστε εσωτερικά, και να ξυπνάμε, κάνουμε προσπάθειες, αν δεν τα καταφέρουμε τότε κάνουμε υπερπροσπάθειες, και αν πάλι δεν τα καταφέρουμε τα βροντάμε κάτω και τα παρατάμε. Και τότε εμφανίζεται το μεγαλοπρεπές και παράδοξο γεγονός, ότι αυτό που τόσο πολύ θέλαμε, το έχουμε χωρίς να το προσπαθήσουμε.

Αυτό τι μας δείχνει; Ότι η εγωιστική δύναμη του ανθρώπου έχει ένα όριο. Μόλις το εγώ που είμαι εγώ, εξαντληθεί, και παραιτηθεί μέσα από την προσπάθεια που κατέβαλε, μόνο τότε έρχεται και αναλαμβάνει δράση η συνειδητή δύναμη που ονομάζεται Θεός.

Είναι ανάγκη να δούμε το επίπεδό μας και ότι αυτό είναι το επίπεδο του εγώ, δεν είμαστε Θεοί.

Όταν το δω αυτό, ότι ΕΓΩ είμαι που επεμβαίνω έχοντας την αυταπάτη, και ψευδαίσθηση ότι είμαι η συνείδηση, όταν δω ότι εγώ είμαι το εμπόδιο, ο τοίχος στο να εκδηλωθεί το Είναι με τις ικανότητες και τις χάρες του, τότε ησυχάζω, ηρεμώ, γίνομαι αυθόρμητα αντιληπτικός, συνεργάσιμος, χωρίς να θέλω τίποτα, χωρίς να επιδιώκω τίποτα, γιατί απλά κατανοώ πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι εγώ είμαι το πρόβλημα, και τότε η αλήθεια αρχίζει να μου αποκαλύπτεται.

Ανακαλύπτοντας την φαντασία, αποκαλύπτεται η πραγματικότητα.

Ανακαλύπτοντας το ψέμα, αποκαλύπτεται η αλήθεια.

Όταν βιώνουμε και κατανοούμε αβίαστα, με φυσικό τρόπο, ότι το εγώ δεν είναι κάτι διαφορετικό από μένα, ότι ΕΓΩ είμαι το εγώ, το ανώτερο εγώ, αυτός που ξέρει, αυτός που καταβάλει προσπάθεια, που θέλει να εξουσιάζει και να κατευθύνει την πρακτική, τότε βλέποντας αυτή την Αλήθεια παραιτούμαστε από όλα αυτά, και από αυτήν την παραίτηση έρχεται αυθόρμητα μια εντελώς φυσική ηρεμία, χαλάρωση, και ταπεινότητα, που χωρίς να το καταλάβουμε ήδη μας έχει βάλει στο ρεύμα που ονομάζεται διαλογισμός. 

Όταν μέσα από την κατανόηση αρχίσουν να αναβλύζουν βαθιές ερωτήσεις, άγνωστες, που ο εαυτός μας, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ να τις απαντήσει και ούτε είναι γραμμένες σε κάποιο βιβλίο ή από κάποιο Δάσκαλο, τότε ναι, είμαστε σε πορεία προς τον διαλογισμό. 

Γι' αυτόν που πραγματικά διαλογίζεται ο χρόνος σταματάει, χάνεται. 

Αυτός που διαλογίζεται δεν το καταλαβαίνει, και αυτός που το καταλαβαίνει δεν διαλογίζεται.

Παρατηρήστε το εξής. Ότι άλλο είναι το Είναι μας και άλλο τα ΞΕΡΩ μας. Στο ξέρω ανήκει κάθε τι γνωστό, ενώ στο Είναι μας ανήκει κάθε τι άγνωστο. Πώς θέλουμε να διαλογιστούμε στο Είναι μας, που είναι η Αλήθεια και κάτι που ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, αν κάνουμε το λάθος να το προσεγγίζουμε με αυτά που ΞΕΡΟΥΜΕ; 

Είναι αδύνατο και συγχρόνως παράλογο να υποδεικνύουμε στον Θεό μας, που είναι η Ουσία, η ψυχή που υπάρχει μέσα μας, το πώς θα διαλογιστεί.

Αυτή ξέρει, αρκεί μόνο να την αφήσουμε ήσυχη και να μην επεμβαίνουμε. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. 

Τότε είναι που βλέπει κάποιος τι είναι το ΕΙΝΑΙ και τι το ΕΓΩ.

Τότε είναι που βλέπει κάποιος το τι πραγματικά είναι η αυτοπαρατήρηση, χωρίς την φάρσα να διαχωρίζει τον εαυτό του σε "η συνείδηση μου", και "το πονηρό εγώ", σε "εγώ ο παρατηρητής", και "το κακό παρατηρούμενο εγώ", σε "εγώ η συνείδηση", και "οι κακές σκέψεις του εγώ", κλπ. κλπ. κλπ.

Ήδη τώρα με αυτό που λέω, είμαι σίγουρος πως θα θελήσεις να ψάξεις και θα προσπαθήσεις να δεις και να ανακαλύψεις το ανώτερο εγώ, με όλες τις παραπάνω δράσεις που κάνει. Πρέπει να ξέρεις όμως όσο δυσάρεστο και αν είναι αυτό που θα σου πω, ότι αυτός που θέλει να ψάξει και να βρει το ανώτερο εγώ, είναι το ίδιο το ανώτερο εγώ, εσύ ο ίδιος. Δεν είναι η συνείδηση.

Αυτός είναι ο μεγάλος γρίφος, η σπαζοκεφαλιά, ο γόρδιος δεσμός, το μεγάλο πρόβλημα που καλούμαστε να λύσουμε.
Ό,τι και να κάνουμε, όποια πράξη, όποια κίνηση, όσο δύναμη ή και θέληση αν βάλουμε, είμαστε αυτό το πράγμα, το ανώτερο εγώ. Γι' αυτό οι πρακτικές που κάνουμε βαλτώνουν και δεν δίνουν αποτέλεσμα, (μιλάω για τους παλιούς μόνο), γιατί επιθυμούμε να τις πετύχουμε μηχανικά μέσω του μηχανικού ανώτερου εγώ που έχουμε δημιουργήσει. Τι θα κάνουμε γι' αυτό; Τι διέξοδο θα βρούμε; 

Πρόσεξε, πως ό,τι σκέφτεσαι για να κάνεις, ή ό,τι διέξοδο και αν ψάχνεις, επίσης είσαι ΕΣΥ, το ανώτερο εγώ.
Με αυτό που είπα μόλις τώρα, θέλω να σε βοηθήσω, να σε πονηρέψω, ώστε να κοιτάξεις προς την κατεύθυνση αυτή που ποτέ δεν κοιτάζεις, γιατί νομίζεις πως είναι η συνείδηση.

Αν η συνείδηση αφυπνιζόταν και ξυπνούσε με το εγώ και την σκέψη, τότε όλη η ανθρωπότητα θα ήταν αφυπνισμένη, ξύπνια. 
Η συνείδηση μόνο με την συνείδηση ξυπνάει, όπως η φλόγα που μεταδίδεται με άλλη φλόγα, αλλά αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει το εγώ, γιατί έχει μάθει να ονειρεύεται ότι είναι ξύπνιο, και μέσα στο όνειρό του φαντάζεται και επιθυμεί να ξυπνήσει την κοιμισμένη συνείδηση. 

Αγαπημένε Φίλε και Φίλη, εσύ που ο Πατέρας σου ποθεί να βρεις την αλήθεια, που θέλει να πεθάνεις ψυχολογικά, να ελευθερωθείς, και να ξυπνήσεις από τα όνειρα και τις φαντασίες, μην χάνεις από τα μάτια σου, από τα αυτιά σου και από όλες τις αισθήσεις σου αυτό που ΕΙΝΑΙ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. 

Όταν ατενίζουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ, τότε αυτή έχει την δύναμη να μας δείξει όλα τα ψέματα και τις φαντασίες του εαυτού μας. 

Ο διαλογισμός υπάρχει για ένα και μόνο λόγο: να βιώνουμε την Αλήθεια. Και η μόνη Αλήθεια που υπάρχει τώρα, αυτή ακριβώς την στιγμή μπροστά μας, είναι αυτό που βλέπουνε τα μάτια μας ακούνε τα αυτιά μας, και αισθάνονται όλες οι αισθήσεις μας, δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Η Αλήθεια δεν είναι κάπου μακριά που πρέπει να φτάσουμε, είναι ακριβώς μπροστά μας, και θέλει να μας αποκαλυφθεί· αλλά με τις σκοτούρες, τους προβληματισμούς, και τις εγωιστικές ιδέες που έχουμε πάνω στην ίδια την αλήθεια, της κλείνουμε την πόρτα.

Όταν το ανώτερο εγώ αρχίζουμε να το θανατώνουμε, τότε αρχίζουμε να ζούμε και να βιώνουμε ότι ο Πατέρας μας ήδη είχε υπό τον έλεγχό του τις αισθήσεις Του, και ήδη τις λειτουργεί Αυτός για μας. 

Η Αγάπη Του είναι η ενέργεια που τις δίνει ώθηση στο ταξίδι της ζωής. Χωρίς αυτήν την Αγάπη θα ήταν νεκρές. Ανέβα στο πλοίο που είναι το σώμα σου, και παρατήρησε, νιώσε, ζήσε, αυτό που ο Πατέρας και Θεός σου αισθάνεται μέσα από τα παράθυρα των αισθήσεων. 

Κάνε αυτό το ταξίδι της Αγάπης μαζί Του, απόλαυσε το ταξίδι της χαράς και της Αγάπης, όμως μην θέλεις να κυβερνήσεις το πλοίο, το κάνει ο καπετάνιος αυτό για σένα. Εσύ απλά επαλήθευε, βεβαίωνε αυτό που Είναι η λειτουργία και η κίνηση αυτής της αγάπης, χωρίς να επεμβαίνεις, και αυτό είναι αρκετό για να σε οδηγήσει βαθιά μέσα σου, στην χώρα που ονομάζεται διαλογισμός και Αλήθεια.

ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ.

Σε αυτό το κείμενο θα διαβάσετε μια διαφορετική άποψη ενός εσωτεριστή και γνώστη της διατροφής, του Δασκάλου Ραβολού, όπου συμβουλεύει πάνω στο εσωτεριστικό μέρος της διατροφής, αυτούς που τους ενδιαφέρει η εσωτερική δουλειά με τον εαυτό τους, και συγκεκριμένα η δουλειά με τους τρεις παράγοντες της επανάστασης της συνείδησης.

Ερώτηση: Τι κρέατα μπορούν να καταναλώνουν εκείνοι που δουλεύουν με τον εαυτό τους, μιας και έχουν ακουστεί σχόλια ότι η γαλοπούλα, το κουνέλι, ή πάπια κ.λ.π., είναι ολέθρια για την εσωτερική δουλειά;

Απάντηση: "Ο Δάσκαλος Σαμαέλ έτρωγε πάπια και γαλοπούλα. Το μόνο κρέας που δεν πρέπει να καταναλώνουμε είναι το χοιρινό.
Το αγριογούρουνο ( που δεν είναι διασταυρωμένο με ήμερο γουρούνι), παρ' όλη την ομοιότητά του με αυτό, δεν είναι βλαβερό μιας και ατομικά το κρέας του είναι διαφορετικό· αντιθέτως τα άτομα του χοιρινού κρέατος ούτε η φωτιά δεν τα αποτελειώνει".

Ερώτηση: Το χοιρινό βλάπτει και εσωτερικά;

Απάντηση: "Εσωτερικά το γουρούνι είναι ένα ζώο καθοδικό, ποτέ δεν κοιτάζει προς τον Ήλιο, είναι πάντα με το κεφάλι προς τα κάτω, του αρέσει να βρίσκεται στη βρωμιά.
Για το σεξουαλικό μέρος το γουρούνι είναι κάτι ασύγκριτο· η πραγματικότητα είναι ότι ο Γνωστικός που τρώει χοιρινό δεν μπορεί να φτάσει στην αγνότητα, δεν μπορεί να είναι αγνός, γιατί τα ζωικά άτομα αυτού του καθοδικού ζώου πηγαίνουν κατευθείαν στο σεξ, όπου τα πάθη επιτίθενται στους ανθρώπους και εκσπερματώνουν. Αν ο άνθρωπος είναι εργένης υποφέρει από νυχτερινές ονειρώξεις. Ένα κομματάκι χοιρινού έχει τουλάχιστον δέκα μέρες δράση".

Ερώτηση: Ακόμα και στην περίπτωση που αυτό το κρέας βρίσκεται σε συστατικά, λίπη κ.λ.π.;

Απάντηση: "Σε οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Μπορεί να είναι μονάχα το λίπος του γουρουνιού που καταναλώνει κάποιος, αυτό είναι αρκετό. Εγώ για παράδειγμα τρέμω το χοιρινό".

Ερώτηση: Αν έχει μαγειρευτεί κάποιο φαγητό που έχει γουρούνι και μετά το αφαιρέσουμε;

Απάντηση: "Μένει όλο δηλητηριασμένο".

Ερώτηση: Στο εσωτερικό μπορούμε να δούμε κάποια νύμφη όταν έχουμε φάει χοιρινό;

Απάντηση: "Όχι μία πολλαπλές νύμφες. Για παράδειγμα, αν δούμε ένα γουρούνι, όταν το περνούν από την φωτιά, αναβλύζουν ένα σωρό νύμφες και αυτό βράζει. Αν κάποιος το κοιτάξει, δεν υπάρχει ούτε η μύτη της βελόνας που δεν έχει νύμφες· είναι γεμάτο με νύμφες, είναι κάτι βλαβερό. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να φάει χοιρινό ή το λίπος. Οτιδήποτε είναι χοιρινό.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα κρέατα που βρίσκονται σε αποσύνθεση, οποιουδήποτε είδους, μιας και προκαλούν σοβαρή ζημιά στον οργανισμό. Αν δεν είναι χοιρινό και είναι σε καλή κατάσταση, μπορούμε να καταναλώσουμε οποιοδήποτε είδος κρέατος."

Ερώτηση: Τι μπορείτε να μας πείτε για τους χορτοφάγους;

Απάντηση: "Λοιπόν, ειλικρινά, το να τρώμε κρέας ή να μη τρώμε είναι κάτι πολύ ατομικό, μιας και οι οργανισμοί δεν είναι ίδιοι· υπάρχουν οργανισμοί που δεν το χρειάζονται το κρέας, και άλλοι το χρειάζονται, αυτό που μπορώ να πω είναι το εξής: Ο χορτοφάγος φτάνει στην ανικανότητα σε πολύ πρώιμη ηλικία. Τα ζωικά άτομα που κάποιος παίρνει με το κρέας αναζωογονούν την ενέργεια και δεν φτάνει στην σεξουαλική ανικανότητα· δεν πρέπει επίσης να μετατρέπεται κάποιος σε κανίβαλο, δηλαδή με ισορροπία και μόνος του κάποιος ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει.

Όταν φτάνει η σεξουαλική ανικανότητα δεν υπάρχει σωτηρία για κάποιον, γιατί πως θα δουλέψει με την φωτιά; Πώς θα κατασκευάσει τα ηλιακά σώματα; Είναι αδύνατο. Ένα άτομο μπορεί να είναι χορτοφάγος και μπορεί να είναι αφιερωμένο στην Διδασκαλία, αλλά αν δεν δουλεύει με το Αρκάνο, Αλχημεία, πώς θα εξαλείφει τα Εγώ; Απορρίπτεται, είναι ένας νεκρός.
Όλα αυτά τα διευκρινίζουμε και αφήνουμε την επιλογή στο άτομο, δεν μπορούμε να υποχρεώνουμε· τού τα εξηγούμε και αφήνουμε το άτομο να αποφασίσει.

Πρακτικά σε αυτό το πεδίο της διατροφής δεν ανακατευόμαστε, γιατί στην πραγματικότητα ο καθένας είναι ο καθένας και οφείλουμε να σεβόμαστε σε κάθε έναν την ελευθερία του ή την ελεύθερη βούλησή του, αλλά στην πραγματικότητα με το να είναι "χορτοφάγος" δεν κερδίζει τίποτα. 

Σχετικά με το να πάψουμε να τρώμε κρέατα, εγώ ήμουν χορτοφάγος τέσσερα συνεχή χρόνια· αυτό που κέρδισα ήταν μια μεγάλη αναιμία, το ίδιο και οι άλλοι σύντροφοι που είμασταν στο ίδιο σχέδιο, συμπεριλαμβανομένου και του Δασκάλου Σαμαέλ. Δεν κερδίσαμε τίποτα. Για να τελειώσουμε και να ξεκαθαρίσουμε αυτή την κατάσταση: εγώ δεν έχω δει την πρώτη μυημένη αγελάδα!

Εγώ για το σπίτι μου προσπαθώ να βρω τα πιο υγιεινά τρόφιμα, αυτά που έχουν όλη την δύναμη της φύσης και όχι αυτά που περιέχουν ορμόνες ή τα τεχνητά τρόφιμα για ζώα. Εγώ δεν τρώω από αυτά, ούτε τα αυγά ούτε τα κοτόπουλα που πουλάνε, τίποτα από αυτά, γιατί δηλητηριάζουν σιγά - σιγά τον οργανισμό".

Ερώτηση: Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας λέει ότι είναι απαραίτητο το κρέας για το στοιχείο φωτιά...

Απάντηση: "Κοιτάξτε, προσέξτε, γνωρίζω πολλούς νεαρούς χορτοφάγους που μπήκαν στη "Γνώση", φανατίστηκαν και σταμάτησαν να τρώνε κρέας και τους είδα να φτάνουν στην ανικανότητα νέοι, μιας και μου το ανακοίνωσαν. Τότε το κρέας είναι αναγκαίο ώστε αυτά τα ζωικά άτομα να αναζωογονούν την σεξουαλική ενέργεια και να μην έρχεται η ανικανότητα σε πρώιμη ηλικία. Έτσι αυτό το έχω δει σε πολλά άτομα. Τώρα, υπάρχουν οργανισμοί που δεν το χρειάζονται το κρέας, αλλά στην πραγματικότητα από μια ηλικία πια, τριάντα πέντε ετών και πάνω, χρειάζεται να τρώμε κρέας, αλλά να μην γίνουμε "τίγρεις" τρώγοντας κρέας, η κατάχρηση είναι αυτό που βλάπτει".

Εδώ θα μου επιτρέψετε να βάλω και εγώ το μικρό λιθαράκι γνώσης που αποκόμισα από το εσωτερικό πάνω στη διατροφή, και συγκεκριμένα σε τροφές που βλάπτουν τον οργανισμό μας.

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που στα νοσοκομεία δεν ταΐζουν τους αρρώστους με χοιρινό κρέας. Και επίσης δεν είναι τυχαίο, που ο Ιησούς έβγαλε τα δαιμόνια από τον δαιμονισμένο και τα διέταξε να μπουν στα σώματα των γουρουνιών, που με την σειρά τους αυτά πήδηξαν στον γκρεμό.

Οι νύμφες που αναφέρονται παραπάνω δεν θα πρέπει να τις μπερδέψουμε με τις νύμφες της μυθολογίας, της νεράιδες. 

Οι νύμφες του χοιρινού είναι κάποια παράσιτα που στο εσωτεριστικό μέρος ρουφάνε, απομυζούν, την ενέργεια του ανθρώπου, και μπαίνοντας στον οργανισμό μας προκαλούν ζημιές, τέτοιες όπως επιθυμίες, πάθη, γενικά όλα όσα σχετίζονται με το σεξ. 

Αυτά τα παράσιτα δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι, ούτε με το μικροσκόπιο, μιας και δεν ανήκουν στο φυσικό κόσμο. Όμως υπάρχει ένας τρόπος να δούμε τα αποτελέσματα που δημιουργούν στο φυσικό. Αν κρεμάσουμε ένα κομμάτι κρέας χοιρινού που πρώτα το έχουμε βουτήξει σε λιωμένο κερί, θα το δούμε αυτό να βράζει και να ξερνάει έξω από το κερί τα υγρά του και αυτά να στάζουν κάτω. Αυτό το φαινόμενο το κάνουν οι νύμφες, και αυτό δεν θα το δούμε πουθενά και σε κανένα άλλο είδος κρέατος, που είναι περασμένο με κερί.

Εκτός του χοιρινού, υπάρχουν και άλλες τροφές που είναι σε καθοδική εξέλιξη και προκαλούν βλάβες, και η αιτία βρίσκεται στο ότι δεν είναι φρέσκες, ότι είναι νεκρές, σάπιες, και συντηρούνται μόνο με το αλάτι και τα συντηρητικά. 

Τα παστά, τα τουρσιά, το ξύδι, το οινόπνευμα οι κονσέρβες με συντηρητικά μεγάλης διάρκειας, όλα αυτά αν τα προσέξουμε έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό· είναι τροφές καθοδικές, σε αποσύνθεση, που έχουν χάσει την ζωτικότητά τους, την φρεσκάδα τους.

Αν παρατηρήσουμε μια φρέσκια τροφή από την γέννησή της, την ωρίμανση της, μέχρι να φτάσει στο στομάχι μας, και από το στομάχι μας να περάσει στο αίμα και τα κύτταρα, αυτή η τροφή έχει μια συνεχόμενη ανοδική πορεία. 

Όταν κάποιοι παστώνουν μια φρέσκια τροφή ή της ρίχνουν συντηρητικά για να την διατηρήσουν, τότε όχι μόνο σταματάνε την ανοδική της πορεία και εξέλιξη, αλλά την οδηγούνε στην καθοδική εξέλιξη. 
Και γιατί αυτό; Γιατί με το να παραμένει αυτή η τροφή για καιρό παστωμένη ή με συντηρητικά  έχει μαραθεί, έχει χάσει όλη της την ενέργεια, την ζωντάνια, την φρεσκάδα της. 

Έτσι όταν τρώμε μια τέτοια τροφή, αυτό που ταΐζουμε 
τον οργανισμό μας είναι κάτι νεκρό, σάπιο, σε αποσύνθεση, και μουμιοποιημένο. 
Δεν έχει να δώσει καμία ενέργεια στο ζωτικό μας σώμα, ή ενεργειακό σώμα, που είναι ή ίδια μας η Αύρα, και που είναι αυτή που προστατεύει, επισκευάζει, και θεραπεύει το φυσικό μας σώμα. 

Η ζωτικότητα, η ενέργεια, που εμπεριέχονται στην Αύρα της κάθε φρέσκιας τροφής, είναι αυτή που μόλις την απορροφήσουμε τρώγοντάς την, ενισχύει την άμυνα της δικής μας Αύρας. 

Όταν όμως τρώμε μαραμένες σάπιες, σε αποσύνθεση τροφές, τότε και ή Αύρα μας μαραίνεται, εξασθενεί, και δεν μπορεί να προστατέψει το φυσικό μας σώμα.

Αν και θα σας φανεί απίστευτο, το ίδιο συμβαίνει και με το κρασί ή το ξύδι. Στύβουμε τα σταφύλια και γίνεται μούστος, που αν το πιούμε την ίδια μέρα, είναι αγνός οίνος σε ανοδική εξέλιξη. Αν το βάλουμε στα βαρέλια και αρχίσει η ζύμωση για να γίνει κρασί, τότε ναι, αρχίζει να ωριμάζει, αλλά καθοδικά· και εάν το κρασί συνεχίσει την καθοδική του πορεία, τότε χαλάει, ξινίζει, σαπίζει, και μετατρέπετε σε ξύδι.

Ένα προϊόν που εδώ στο φυσικό κόσμο βρίσκεται σε καθοδική εξέλιξη, σε μια μικροβιολογική εξέταση ίσως δεν μας δείξει κανένα μικρόβιο, στο εσωτερικό όμως, όταν έχουμε φάει μια τέτοια τροφή ή πίνουμε ένα τέτοιο ποτό, τα μικρόβια είναι τόσα μέσα μας, που από όπου περνάμε σκορπίζονται μολύνοντας όλους και όλα που είναι γύρο μας.  

Έτσι λοιπόν, όσο πιο φρέσκια και φυσική είναι μια τροφή που τρώμε, τόσο το καλύτερο για την άμυνα και την υγεία του οργανισμού μας.

Όλες οι παραπάνω πληροφορίες δεν είναι για να τις πιστέψει κάποιος, ούτε να τις απορρίψει, μα ούτε και να φανατιστεί. Είναι να βιωθούν μέσα στη ζωή με βάση την δουλειά με τον εαυτό μας, ώστε να μας αποκαλύψουν όλη την αλήθεια.