Αυτό το κείμενο θέλω να το μοιραστώ μαζί με όλους τους Φίλους του ψαροντούφεκου, και τους Φίλους που ψαρεύουν από την ακτή. Σε αυτούς το αφιερώνω.
Για να να απολαύσουμε πραγματικά το ψάρεμα στην θάλασσα, με τον πανέμορφο βυθό της, την εκστασιακή ανατολή της, και το μαγικό ηλιοβασίλεμά της πρέπει πρώτα να μάθουμε να χαλαρώνουμε, να είμαστε συγκεντρωμένοι, πολύ παρατηρητικοί με τον εαυτό μας και το περιβάλλον, και να πεθαίνουμε ψυχολογικά μέσα μας.
Αυτοπαρατηρούμε τον εαυτό μας σημαίνει κάποιος να βλέπει αυτό που ψυχολογικά γίνεται μέσα του, με σκοπό να μάθει όλες τις αρνητικές ενέργειες ή δράσεις που κάνει το εγώ, ο εαυτός μου.
Όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε τότε έχουμε μεγάλη υπομονή, και κατακτούμε τα βάθη που ψαρεύουμε μέτρο - μέτρο χωρίς να βιαζόμαστε, και χωρίς να βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή μας.
Αν το σώμα μας είχε φτιαχτεί για να βουτάει σε βάθη 40+ ή 50+, τότε ο Θεός δεν θα μας είχε εγκαταστήσει στο σώμα πνεύμονες αλλά βράγχια.
Κάθε φορά προτού ξεκινήσουμε το ψάρεμά μας, βλέπω πως έχουμε την τάση να φανταζόμαστε τα ψάρια που θέλουμε να πιάσουμε, και με αυτήν την ψεύτικη σκέψη και ιδέα γοητευόμαστε, και όταν δεν πιάσουμε ούτε λέπι από αυτό που φανταστήκαμε, τότε περνάμε στο άλλο άκρο και απογοητευόμαστε.
Για κάποιους αυτό είναι φυσιολογικό. Για μένα αυτό είναι το να ζει κάποιος στο ψέμα.
Όταν μέσα στο νερό μα και έξω από αυτό ψαρεύοντας ζούμε την στιγμή, το τώρα, αυτό που τώρα βλέπουν τα μάτια μας, χωρίς φαντασίες χωρίς ψέματα, τότε είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε, και είναι αδύνατο να απογοητευτούμε.
Η απογοήτευση έρχεται γιατί δεν έγινε αυτό που θέλαμε να γίνει μέσα στην φαντασία μας.
Όταν ξεκινάμε για ψάρεμα μέσα στη θάλασσα ή έξω από αυτήν, ποτέ να μην ακολουθούμε τις φαντασίες, τα σχέδια, ή τα λόγια που μας λέει ο νους μας, γιατί όλα αυτά πηγάζουν από τα εγώ, και είναι όλα ψεύτικα.
Να είσαι ανοιχτός στο περιβάλλον, ανοιχτός στο καινούριο, και να ακολουθείς το ένστικτό σου, αυτό ποτέ δεν μιλάει, ποτέ δεν φλυαρεί, αλλά λειτουργεί διαισθητικά και γνωρίζει ενστικτωδώς την αλήθεια, γιατί αυτό πηγάζει κατευθείαν από την καρδιά σου, από το βαθύ εσωτερικό σου Είναι, τον Πατέρα και Θεό σου.
Αφιερώσαμε τρεις ή πέντε βουτιές σε ένα ψάρι, και σε κάθε βουτιά βλέπουμε το ψάρι να μετακινείται και να κρύβεται έξυπνα μέσα στο θαλάμι του, ή να μην πλησιάζει στα καρτέρια που κάνουμε.
Τι έχει να μας πει αυτό το γεγονός; Έχει να μας πει πως το ψάρι από την μια θέλει να ζήσει περισσότερο από ότι εμείς θέλουμε να το σκοτώσουμε, και από την άλλη ότι το ένστικτό του είναι πιο δραστήριο και κινείται πιο δραστήρια από το δικό μας.
Είναι λάθος να τα βάζουμε με ένα ψάρι και να χάνουμε όλη την ενέργειά μας επιμένοντας ξανά και ξανά.
Σε ένα άλλο ψάρεμα θα έχουμε την ευκαιρία μας.
Αν φανούμε γενναιόδωροι με ένα τέτοιο ψάρι, ή με ένα ψάρι που είναι στριμωγμένο, τρομοκρατημένο, με τον φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια του, η ίδια η θάλασσα που είναι η Θεϊκή Μητέρα φύση, θα μας τα ανταποδώσει διπλά και τριπλά.
Ήταν πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο θα έλεγα να φερθώ σε ένα ψάρι με γενναιοδωρία και να του χαρίσω την ζωή, όταν μέσα στο νερό ή έξω από αυτό, αντί να απολαμβάνω την θάλασσα και το ψάρεμα η απληστία μου έκανε μαθηματικούς υπολογισμούς, πχ 3 κιλά χ 30 = 90 και ο νοών νοείτω.
Αυτό δεν είναι ψάρεμα που κάνει κάποιος αλλά μαθηματικά, εξασκώντας την προπαίδεια καθώς ψαρεύει.
Παρατήρησα πως όταν έκανα μαθηματικούς υπολογισμούς μέσα στο νερό, μου ήταν αδύνατο επίσης να αποφύγω να βουτάω κάθε φορά σε μεγαλύτερα βάθη για να πιάσω ψάρια.
Η απληστία, η φιλαργυρία, και η περηφάνια, δεν υπολογίζουν τίποτα, ούτε το σώμα που κουράστηκε και δεν δίνει άλλο, ούτε ότι ρισκάρει επικίνδυνα βουτώντας σε βάθη χωρίς να τα έχει με υπομονή κατακτήσει, μα ούτε και να μην χτυπάει ή να πιάνει ψάρια, που δεν είναι στο επιτρεπτό μέγεθος και βάρος.
Ότι κινείται εκτελείται. Ή εάν δεν πάρω ΕΓΩ το μικρό ψαράκι ή το χταποδάκι θα το πάρουν κάποιοι άλλοι. Αυτά είναι τα παράλογα λόγια που χρησιμοποιούν τα παραπάνω εγώ.
Και όπως βλέπουμε να συμβαίνει (θέλω να πιστεύω πως όχι συχνά), αυτοί οι αριθμητικοί υπολογισμοί της απληστίας και της φιλαργυρίας μέσα στο νερό δεν έχουν τέλος.
Σε βαριές αρρωστημένες καταστάσεις οδηγούν κάποιον στη χρήση μπουκάλας, στο να βουτάει νύχτα σκοτώνοντας τα ψάρια στον ύπνο τους, χωρίς καν να τους δίνει μία ευκαιρία για να αμυνθούν, μέχρι και ακόμα το να κλέβει τα ψάρια από τα δίχτυα των ανθρώπων που με αυτά ζούνε με κόπο τις οικογένειές τους.
Από αυτά τα ελαττώματα έχω δει φιλίες να σχίζονται στα δύο, γιατί ενώ δυο φίλοι ανακάλυψαν μαζί ένα μέρος με ψάρια, την άλλη μέρα και χωρίς ούτε ένα τηλεφώνημα ο ένας από τους δύο πηγαίνει κρυφά, για να πάρει όλα τα ψάρια μόνος του.
Αυτές είναι οι άκρως αρνητικές συνέπειες τον παραπάνω ελαττωμάτων.
Τώρα υπάρχει ένας τρόπος με εντελώς θετικά αποτελέσματα, για να απαλλαγούμε αν θέλουμε μια και καλή, από οποιοδήποτε ελάττωμα μέσα ή έξω από το νερό.
Όπως στο φυσικό κόσμο έχουμε έναν Πατέρα και μια Μητέρα που δημιούργησαν το φυσικό μας σώμα, έτσι και στον εσωτερικό κόσμο του Πνεύματος, επίσης έχουμε ένα Πατέρα και μια Μητέρα που δημιούργησαν την ψυχή μας.
Όταν έχουμε δει μέσα μας ένα οποιοδήποτε εγώ - ελάττωμα, τότε με δύναμη, με πίστη, ζητάμε από την προσωπική Θεϊκή μας Μητέρα που κατοικεί στην καρδιά μας, να το διαλύσει με τον εξής τρόπο:
"Θεϊκή μου Μητέρα βγάλε μου έξω αυτό το ελάττωμά μου και διέλυσέ το."
Αυτή έτσι θα το κάνει γιατί αυτή είναι η αποστολή της.
Να μας ελευθερώσει.
Όσες φορές και αν εμφανίζεται μέσα μας ένα ελάττωμα άλλες τόσες ζητάμε την διάλυσή του, με υπομονή, με πίστη, μέχρι να έρθει η Θεϊκή μας Μητέρα και να το διαλύσει. Και Αυτή πάντα έρχεται, πάντα έρχεται για να μας υπερασπιστεί.
Η θάλασσα μας ταΐζει, είναι το τραπέζι που σε αυτό βρίσκουμε, κόβουμε, και τρώμε το ψωμί μας, είναι αδιανόητο πάνω σε αυτό το τραπέζι να πετάμε τα σκουπίδια μας, έχουμε χρέος να την κρατάμε καθαρή.
Ο ευαισθητοποιημένος ψαροκυνηγός ή ο ψαράς της ακτής που πραγματικά νιώθει και αγαπάει την θάλασσα, θα αφιερώσει μια δυο βουτιές ή λίγο από τον χρόνο του, μαζεύοντας κάποια από τα επικίνδυνα σκουπίδια που είδε στον βυθό ή έξω από αυτόν, όπως πεταμένες μπαταρίες, μολύβια ψαρέματος, πλαστικές σακούλες και μπουκάλια, κουτιά δολωμάτων, κλπ, κλπ, κλπ.
Επίσης καλός ψαροκυνηγός δεν είναι αυτός που έμαθε μόνο τον τρόπο να σκοτώνει ψάρια σε μεγάλα βάθη, αλλά και αυτός που έμαθε και τον τρόπο να δίνει ζωή, τρέφοντας τα μικρά ψαράκια που ζούνε σε πολύ μικρά βάθη.
Μια βουτιά είναι αρκετή για να σπάσουμε πέντε δέκα αχινούς ή μια τούφα μύδια, ή να σκαλίσουμε τον βυθό και να ταΐσουμε, τα μικρά ψαράκια που τρέχουν αθώα από πίσω μας, νομίζοντας ότι είμαστε ο μπαμπάς τους.
Και τέλος ολοκληρωμένος ψαροντουφεκάς ή ψαράς της ακτής για μένα, είναι αυτός που βρήκε έξυπνα τις ισορροπίες ανάμεσα στο ψάρεμα και την οικογένειά του, που δεν αδιαφορεί γι' αυτούς, που δεν τους θυσιάζει πάντα αυτούς ή τον ελεύθερο χρόνο του για το ψάρεμα, μα έχει την δύναμη να θυσιάζει και το ψάρεμα, για την αγάπη της οικογένειάς του.
Αρχίζοντας να πεθαίνουμε ψυχολογικά μέσα μας στις φαντασίες και στα ελαττώματα, τότε αρχίζουμε να ζούμε και να νιώθουμε στην καρδιά μας την πραγματική χαρά και ομορφιά της θάλασσας, και με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε ευαίσθητοι προς αυτήν και την ζωή που έχει μέσα της.
Όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε τότε έχουμε μεγάλη υπομονή, και κατακτούμε τα βάθη που ψαρεύουμε μέτρο - μέτρο χωρίς να βιαζόμαστε, και χωρίς να βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή μας.
Αν το σώμα μας είχε φτιαχτεί για να βουτάει σε βάθη 40+ ή 50+, τότε ο Θεός δεν θα μας είχε εγκαταστήσει στο σώμα πνεύμονες αλλά βράγχια.
Κάθε φορά προτού ξεκινήσουμε το ψάρεμά μας, βλέπω πως έχουμε την τάση να φανταζόμαστε τα ψάρια που θέλουμε να πιάσουμε, και με αυτήν την ψεύτικη σκέψη και ιδέα γοητευόμαστε, και όταν δεν πιάσουμε ούτε λέπι από αυτό που φανταστήκαμε, τότε περνάμε στο άλλο άκρο και απογοητευόμαστε.
Για κάποιους αυτό είναι φυσιολογικό. Για μένα αυτό είναι το να ζει κάποιος στο ψέμα.
Όταν μέσα στο νερό μα και έξω από αυτό ψαρεύοντας ζούμε την στιγμή, το τώρα, αυτό που τώρα βλέπουν τα μάτια μας, χωρίς φαντασίες χωρίς ψέματα, τότε είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε, και είναι αδύνατο να απογοητευτούμε.
Η απογοήτευση έρχεται γιατί δεν έγινε αυτό που θέλαμε να γίνει μέσα στην φαντασία μας.
Όταν ξεκινάμε για ψάρεμα μέσα στη θάλασσα ή έξω από αυτήν, ποτέ να μην ακολουθούμε τις φαντασίες, τα σχέδια, ή τα λόγια που μας λέει ο νους μας, γιατί όλα αυτά πηγάζουν από τα εγώ, και είναι όλα ψεύτικα.
Να είσαι ανοιχτός στο περιβάλλον, ανοιχτός στο καινούριο, και να ακολουθείς το ένστικτό σου, αυτό ποτέ δεν μιλάει, ποτέ δεν φλυαρεί, αλλά λειτουργεί διαισθητικά και γνωρίζει ενστικτωδώς την αλήθεια, γιατί αυτό πηγάζει κατευθείαν από την καρδιά σου, από το βαθύ εσωτερικό σου Είναι, τον Πατέρα και Θεό σου.
Αφιερώσαμε τρεις ή πέντε βουτιές σε ένα ψάρι, και σε κάθε βουτιά βλέπουμε το ψάρι να μετακινείται και να κρύβεται έξυπνα μέσα στο θαλάμι του, ή να μην πλησιάζει στα καρτέρια που κάνουμε.
Τι έχει να μας πει αυτό το γεγονός; Έχει να μας πει πως το ψάρι από την μια θέλει να ζήσει περισσότερο από ότι εμείς θέλουμε να το σκοτώσουμε, και από την άλλη ότι το ένστικτό του είναι πιο δραστήριο και κινείται πιο δραστήρια από το δικό μας.
Είναι λάθος να τα βάζουμε με ένα ψάρι και να χάνουμε όλη την ενέργειά μας επιμένοντας ξανά και ξανά.
Σε ένα άλλο ψάρεμα θα έχουμε την ευκαιρία μας.
Αν φανούμε γενναιόδωροι με ένα τέτοιο ψάρι, ή με ένα ψάρι που είναι στριμωγμένο, τρομοκρατημένο, με τον φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια του, η ίδια η θάλασσα που είναι η Θεϊκή Μητέρα φύση, θα μας τα ανταποδώσει διπλά και τριπλά.
Ήταν πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο θα έλεγα να φερθώ σε ένα ψάρι με γενναιοδωρία και να του χαρίσω την ζωή, όταν μέσα στο νερό ή έξω από αυτό, αντί να απολαμβάνω την θάλασσα και το ψάρεμα η απληστία μου έκανε μαθηματικούς υπολογισμούς, πχ 3 κιλά χ 30 = 90 και ο νοών νοείτω.
Αυτό δεν είναι ψάρεμα που κάνει κάποιος αλλά μαθηματικά, εξασκώντας την προπαίδεια καθώς ψαρεύει.
Παρατήρησα πως όταν έκανα μαθηματικούς υπολογισμούς μέσα στο νερό, μου ήταν αδύνατο επίσης να αποφύγω να βουτάω κάθε φορά σε μεγαλύτερα βάθη για να πιάσω ψάρια.
Η απληστία, η φιλαργυρία, και η περηφάνια, δεν υπολογίζουν τίποτα, ούτε το σώμα που κουράστηκε και δεν δίνει άλλο, ούτε ότι ρισκάρει επικίνδυνα βουτώντας σε βάθη χωρίς να τα έχει με υπομονή κατακτήσει, μα ούτε και να μην χτυπάει ή να πιάνει ψάρια, που δεν είναι στο επιτρεπτό μέγεθος και βάρος.
Ότι κινείται εκτελείται. Ή εάν δεν πάρω ΕΓΩ το μικρό ψαράκι ή το χταποδάκι θα το πάρουν κάποιοι άλλοι. Αυτά είναι τα παράλογα λόγια που χρησιμοποιούν τα παραπάνω εγώ.
Και όπως βλέπουμε να συμβαίνει (θέλω να πιστεύω πως όχι συχνά), αυτοί οι αριθμητικοί υπολογισμοί της απληστίας και της φιλαργυρίας μέσα στο νερό δεν έχουν τέλος.
Σε βαριές αρρωστημένες καταστάσεις οδηγούν κάποιον στη χρήση μπουκάλας, στο να βουτάει νύχτα σκοτώνοντας τα ψάρια στον ύπνο τους, χωρίς καν να τους δίνει μία ευκαιρία για να αμυνθούν, μέχρι και ακόμα το να κλέβει τα ψάρια από τα δίχτυα των ανθρώπων που με αυτά ζούνε με κόπο τις οικογένειές τους.
Από αυτά τα ελαττώματα έχω δει φιλίες να σχίζονται στα δύο, γιατί ενώ δυο φίλοι ανακάλυψαν μαζί ένα μέρος με ψάρια, την άλλη μέρα και χωρίς ούτε ένα τηλεφώνημα ο ένας από τους δύο πηγαίνει κρυφά, για να πάρει όλα τα ψάρια μόνος του.
Αυτές είναι οι άκρως αρνητικές συνέπειες τον παραπάνω ελαττωμάτων.
Τώρα υπάρχει ένας τρόπος με εντελώς θετικά αποτελέσματα, για να απαλλαγούμε αν θέλουμε μια και καλή, από οποιοδήποτε ελάττωμα μέσα ή έξω από το νερό.
Όπως στο φυσικό κόσμο έχουμε έναν Πατέρα και μια Μητέρα που δημιούργησαν το φυσικό μας σώμα, έτσι και στον εσωτερικό κόσμο του Πνεύματος, επίσης έχουμε ένα Πατέρα και μια Μητέρα που δημιούργησαν την ψυχή μας.
Όταν έχουμε δει μέσα μας ένα οποιοδήποτε εγώ - ελάττωμα, τότε με δύναμη, με πίστη, ζητάμε από την προσωπική Θεϊκή μας Μητέρα που κατοικεί στην καρδιά μας, να το διαλύσει με τον εξής τρόπο:
"Θεϊκή μου Μητέρα βγάλε μου έξω αυτό το ελάττωμά μου και διέλυσέ το."
Αυτή έτσι θα το κάνει γιατί αυτή είναι η αποστολή της.
Να μας ελευθερώσει.
Όσες φορές και αν εμφανίζεται μέσα μας ένα ελάττωμα άλλες τόσες ζητάμε την διάλυσή του, με υπομονή, με πίστη, μέχρι να έρθει η Θεϊκή μας Μητέρα και να το διαλύσει. Και Αυτή πάντα έρχεται, πάντα έρχεται για να μας υπερασπιστεί.
Η θάλασσα μας ταΐζει, είναι το τραπέζι που σε αυτό βρίσκουμε, κόβουμε, και τρώμε το ψωμί μας, είναι αδιανόητο πάνω σε αυτό το τραπέζι να πετάμε τα σκουπίδια μας, έχουμε χρέος να την κρατάμε καθαρή.
Ο ευαισθητοποιημένος ψαροκυνηγός ή ο ψαράς της ακτής που πραγματικά νιώθει και αγαπάει την θάλασσα, θα αφιερώσει μια δυο βουτιές ή λίγο από τον χρόνο του, μαζεύοντας κάποια από τα επικίνδυνα σκουπίδια που είδε στον βυθό ή έξω από αυτόν, όπως πεταμένες μπαταρίες, μολύβια ψαρέματος, πλαστικές σακούλες και μπουκάλια, κουτιά δολωμάτων, κλπ, κλπ, κλπ.
Επίσης καλός ψαροκυνηγός δεν είναι αυτός που έμαθε μόνο τον τρόπο να σκοτώνει ψάρια σε μεγάλα βάθη, αλλά και αυτός που έμαθε και τον τρόπο να δίνει ζωή, τρέφοντας τα μικρά ψαράκια που ζούνε σε πολύ μικρά βάθη.
Μια βουτιά είναι αρκετή για να σπάσουμε πέντε δέκα αχινούς ή μια τούφα μύδια, ή να σκαλίσουμε τον βυθό και να ταΐσουμε, τα μικρά ψαράκια που τρέχουν αθώα από πίσω μας, νομίζοντας ότι είμαστε ο μπαμπάς τους.
Και τέλος ολοκληρωμένος ψαροντουφεκάς ή ψαράς της ακτής για μένα, είναι αυτός που βρήκε έξυπνα τις ισορροπίες ανάμεσα στο ψάρεμα και την οικογένειά του, που δεν αδιαφορεί γι' αυτούς, που δεν τους θυσιάζει πάντα αυτούς ή τον ελεύθερο χρόνο του για το ψάρεμα, μα έχει την δύναμη να θυσιάζει και το ψάρεμα, για την αγάπη της οικογένειάς του.
Αρχίζοντας να πεθαίνουμε ψυχολογικά μέσα μας στις φαντασίες και στα ελαττώματα, τότε αρχίζουμε να ζούμε και να νιώθουμε στην καρδιά μας την πραγματική χαρά και ομορφιά της θάλασσας, και με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε ευαίσθητοι προς αυτήν και την ζωή που έχει μέσα της.
