ΕΦΗΒΕΙΑ ΣΕΞ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ. ΤΟΥ ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ.

                                       

Αυτό το κεφάλαιο με θέμα η ΕΦΗΒΕΙΑ είναι από το βιβλίο του Α.Δ. Σαμαέλ Αούν Βεόρ με τίτλο ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, και γράφτηκε την δεκαετία του εξήντα.

Η ΕΦΗΒΕΙΑ.
Έφτασε η ώρα να εγκαταλείψουμε οριστικά τη ψεύτικη ντροπή και τις προκαταλήψεις που σχετίζονται με το σεξουαλικό πρόβλημα. Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε με τρόπο καθαρό και ακριβή το σεξουαλικό πρόβλημα των εφήβων και των δυο φύλων.

Στα δεκατέσσερα χρόνια παρουσιάζεται στον οργανισμό του εφήβου η σεξουαλική ενέργεια, που ρέει τότε ανεξέλεγκτα από το νευροσυμπαθητικό σύστημα.

Αυτός ο ειδικός τύπος ενέργειας μεταμορφώνει τον οργανισμό του ανθρώπου, μεταλλάζει τη φωνή στο αγόρι, και αρχίζει η ωορρηξία στα κορίτσια.

Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα αυθεντικό εργοστάσιο που μετατρέπει τις πρώτες ύλες σε εξευγενισμένες ζωτικές ουσίες.

Οι τροφές που οδηγούμε στο στομάχι περνούν από πολλαπλές μεταβολές και εξευγενισμούς, μέχρι να οριστικοποιηθούν σε αυτή την ουσία ημι-στερεή ημι-υγρή που αναφέρεται από τον Παράκελσο με τον ορισμό του Ens-Seminis (ουσία του σπέρματος).

Αυτό το υγρό γυαλί, εύκαμπτο, ευμεταχείριστο, αυτό το σπέρμα περιέχει αφ' εαυτού, σε μορφή δυναμική, όλους τους σπόρους της ζωής.

Ο Γνωστικισμός αναγνωρίζει στο σπέρμα το ΧΑΟΣ, από όπου αναβλύζει με επιτακτικότητα η ζωή.

Οι παλιοί αλχημιστές του μεσαίωνα όπως ο Paracelsos, Sandivogius, Nikolas Flamel, Raymundo Lulio, κλπ μελέτησαν με βαθύ σεβασμό το σπέρμα ή ΕΡΜΗΣ της κρυφής φιλοσοφίας.

Αυτό είναι το αληθινό ελιξήριο επεξεργασμένο αριστοτεχνικά από την φύση μέσα στις σπερματοδόχους κύστεις. Σε αυτό το ελιξήριο της παλιάς σοφίας, σ' αυτό το σπέρμα, βρίσκονται πραγματικά όλες οι δυνατότητες της ύπαρξης.

Είναι λυπηρό που πολλοί νέοι από έλλειψη αληθινού προσανατολισμού ψυχολογικού, παραδίδονται στη διαστροφή του αυνανισμού, ή παρεκτρέπονται αργά προς τον υποσεξουαλικό δρόμο της ομοφυλοφιλίας.

Στα παιδιά και στους νέους δίδεται διανοητική πληροφόρηση επάνω σε πολλά θέματα, αλλά δυστυχώς
μόλις εμφανιστεί η σεξουαλική ενέργεια με την οποία αρχίζει η εφηβεία, τόσο οι γονείς στην οικογένεια όσο και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, βασισμένη σε ένα ψεύτικο πουριτανισμό και μια ηθική ηλίθια, αποφασίζουν να σωπάσουν εγκληματικά.

Υπάρχουν εγκληματικές σιωπές και υπάρχουν λόγια κακίας.
Το να σωπαίνουμε περί το σεξουαλικό πρόβλημα είναι ένα έγκλημα. 
Το να μιλάμε με λάθος τρόπο για το σεξουαλικό πρόβλημα αποτελεί επίσης ένα έγκλημα.

Αν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί σωπαίνουν, οι σεξουαλικά διεστραμμένοι μιλούν και τα θύματα είναι οι άπειροι έφηβοι.

Αν ο έφηβος δεν μπορεί να συμβουλευτεί τους γονείς ή τους εκπαιδευτικούς, θα συμβουλευτεί τότε τους φίλους του στο σχολείο που πολύ πιθανόν να έχουν τραβήξει τον λαθεμένο τρόπο. Το αποτέλεσμα δεν αργεί πολύ καιρό, και ο νέος έφηβος ακολουθώντας λαθεμένες συμβουλές παραδίδεται στο βίτσιο του αυνανισμού, η θα πάρει τον δρόμο της ομοφυλοφιλίας. 

Το βίτσιο του αυνανισμού καταστρέφει εντελώς την εγκεφαλική δύναμη. Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια εσωτερική σχέση ανάμεσα στο σπέρμα και τον εγκέφαλο. Είναι αναγκαίο να εγκεφαλοποιήσουμε το σπέρμα. Είναι αναγκαίο να σπερματοποιήσουμε τον εγκέφαλο.

Ο εγκέφαλος σπερματοποιείται μεταβάλλοντας την σεξουαλική ενέργεια, εξαγνίζοντας την, μετατρέποντάς την σε εγκεφαλική δύναμη.

Η γνωστική επιστήμη μελετά σε βάθος την ενδοκρινολογία, διδάσκει μεθόδους και συστήματα για την μεταβολή των σεξουαλικών ενεργειών.

Οι έφηβοι πρέπει να εξυψώσουν τις σεξουαλικές ενέργειες καλλιεργώντας την αίσθηση της αισθητικής, μαθαίνοντας μουσική, γλυπτική, ζωγραφική, πραγματοποιώντας εκδρομές στα βουνά κ.λπ.

Πόσα πρόσωπα που θα μπορούσαν να ήταν όμορφα μαραίνονται! Πόσοι εγκέφαλοι εκφυλίζονται! Όλα από έλλειψη μιας φωνής προειδοποίησης, μια κατάλληλη στιγμή.

Το βίτσιο του αυνανισμού, τόσο σε νέους όσο και σε νέες, έχει γίνει πιο κοινό και από το πλύσιμο των χεριών.
Τα τρελοκομεία είναι γεμάτα από άντρες και γυναίκες που κατέστρεψαν τον εγκέφαλό τους από το αηδιαστικό βίτσιο του αυνανισμού.
Η κατάληξη αυτών που αυνανίζονται είναι το τρελοκομείο.
Το βίτσιο της ομοφυλοφιλίας έχει σαπίσει τις ρίζες της εφήμερης και διεστραμμένης φυλής.

Μοιάζει απίστευτο το ότι σε χώρας που προσποιούνται τις πολιτισμένες και με κουλτούρα, υπάρχουν ελεύθερα κινηματογράφοι όπου προβάλλονται ταινίες με θέμα ομοφυλοφιλικό.

Μοιάζει απίστευτο το ότι είναι στην Αγγλία συγκεκριμένα, όπου γίνονται προσπάθειες για την νομιμοποίηση γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων. 
Στις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου υπάρχουν τελευταίως οίκοι ανοχής και λέσχες ομοφυλοφίλων. 

Η σκοτεινή αδελφότητα των εχθρών της γυναίκας σήμερα, έχει οργανώσεις διεστραμμένες που τρομάζουν με την έκφυλη υποστήριξη μεταξύ τους.

Πολλούς αναγνώστες μπορεί να τους παραξενέψει υπερβολικά αυτό το «εκφυλισμένη αδελφότητα» αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε όλους τους καιρούς της ιστορίας, υπήρξαν πάντα διάφορες αδελφότητες του εγκλήματος.

Η νοσηρή συντεχνία των εχθρών της γυναίκας, είναι εκτός κάθε αμφιβολίας μια αδελφότητα του εγκλήματος.

Οι εχθροί της γυναίκας κατέχουν πάντα η σχεδόν πάντα, τις θέσεις κλειδιά μέσα στο γραφειοκρατικό μηχανισμό.

Όταν ένας ομοφυλόφιλος πηγαίνει στη φυλακή, γρήγορα ελευθερώνεται εξαιτίας της επιρροής που διαθέτει στους ανθρώπους με θέσεις κλειδιά, στο συνδικάτο του εγκλήματος.

Αν ένας ομοφυλόφιλος δυστυχήσει, αμέσως παίρνει βοήθεια οικονομική από όλους τους σκοτεινούς τύπους της αδελφότητας του εγκλήματος. 

Τα σκοτεινά μέλη του ομοφυλοφιλισμού αναγνωρίζονται μεταξύ τους από τον τρόπο που ντύνονται. 
Εκπλήσσει το να μάθουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι χρησιμοποιούν στολές, αλλά έτσι είναι. 
Η στολή των ομοφυλόφιλων αντιστοιχεί με την μόδα που επικρατεί. Οι ομοφυλόφιλοι λανσάρουν μόδα.

Όταν μια μόδα γίνει κοινή, τότε εκείνοι αρχίζουν άλλη.
Μ' αυτό τον τρόπο η στολή της αδελφότητα του εγκλήματος είναι πάντα ανανεωμένη.

Όλες οι μεγάλες πόλεις του κόσμου σήμερα έχουν εκατομμύρια από ομοφυλόφιλους.

Το βίτσιο της ομοφυλοφιλίας ξεκινά την πορεία της ντροπής κατά την διάρκεια της εφηβείας.
Πολλά σχολεία με έφηβους αγόρια και κορίτσια, είναι αληθινοί οίκοι ανοχής ομοφυλοφιλικού τύπου.

Εκατομμύρια δεσποινίδες στην εφηβεία περπατάνε αποφασιστικά για τον σκοτεινό δρόμο των εχθρών του ανθρώπου.
Εκατομμύρια εφήβων θηλυκού γένους είναι ομοφυλόφιλοι. Η συντεχνία του εγκλήματος ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία των γυναικών είναι τόσο δυνατή, όσο η συντεχνία του εγκλήματος στο ανδρικό φύλο.

Είναι επείγον να εγκαταλείψουμε ριζικά και με οριστικό τρόπο την ψεύτικη ντροπή, και να μάθουμε στους έφηβους και των δύο φύλων με ειλικρίνεια, όλα τα σεξουαλικά μυστήρια.
Μόνο έτσι θα μπορέσουν να προχωρήσουν οι νέες γενιές από τον δρόμο της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΓΟΝΕΙΣ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ.

Όλα τα βήματα που κάνει για να αναπτυχθεί και να περπατήσει ένα παιδί, και οι βοήθειες που λαμβάνει από τους Γονείς του εδώ στον φυσικό κόσμο, είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος που αγαπάει την έρευνα και θέλει να μάθει να περπατάει στον δρόμο της ψυχής του.

Σ'αυτόν τον εσωτερικό δρόμο οφείλει να ξεκινήσει σαν ένα παιδί, για να μάθει να περπατάει και να λαμβάνει όλες τις βοήθειες που απαιτούνται από τους Θεϊκούς Γονείς, ώστε να μπορέσει να τα καταφέρει.

Η σχέση ενός μωρού, που βγήκε από την κοιλιά της Μητέρας του, συνεχίζει να παραμένει πάρα πολύ στενή, και η σχέση αυτή κυρίως συνδέεται με την αγκαλιά και τον θηλασμό.

Η μόνη ικανότητα που έχει ένα νεογέννητο μωρό για να το προσέξει η Μητέρα του, όταν πεινάει, όταν πονάει, ή έχει κάποια άλλη ανάγκη, είναι το κλάμα.

Παρόλο που είναι ανήμπορο για το οτιδήποτε, δεν ανησυχεί και δεν νοιάζεται για τις ανάγκες του, γιατί για όλα αυτά φροντίζουν οι γονείς του.

Μόλις ικανοποιηθούν οι ανάγκες του νυστάζει και θέλει να κοιμηθεί, και είναι η ίδια η Μητέρα του που το βάζει για ύπνο.

                                            

Στην κοιλιά της Μητέρας του ζούσε στο σκοτάδι και ο ύπνος είναι η βασικότερη ιδιότητα του σκοταδιού.

Στο σκοτάδι οι αισθήσεις του ήταν σε αδράνεια. Τώρα, στο φως της ημέρας αρχίζει σιγά - σιγά να μαθαίνει απολαμβάνοντας την λειτουργία τους, μα εύκολα το φως κουράζει τα μάτια του, και πολύ γρήγορα ξαναπέφτει για ύπνο.

Το περιβάλλον που ζει είναι περιτριγυρισμένο από παιχνίδια που του αγόρασαν οι ίδιοι οι γονείς του.

Παίζει μαζί τους αναπτύσσοντας την φαντασία του, και όταν βαρεθεί με ένα παιχνίδι, τότε το αλλάζει με ένα άλλο. 

Όταν αναπτυχθεί και σοβαρέψει, τότε αφήνει τα παιχνίδια του, γιατί απλά δεν το ενδιαφέρουν άλλο.

Ένα παιδί μέχρι να γίνει ενός έτους περίπου, προετοιμάζει το σώμα και τους μύες του στην αρχή μπουσουλώντας, για το μεγάλο γεγονός να σταθεί στα πόδια του.

Ένα παιδί που γίνεται ενός χρόνου περίπου, το φυσιολογικό είναι να στέκεται στα πόδια του και να αρχίζει να περπατάει, εάν δεν το κάνει ή είναι προβληματικό ή τεμπελιάζει.

Στην αρχή οι Γονείς κρατάνε το νεογέννητο στην αγκαλιά τους, όταν αρχίζει να μπουσουλάει του δίνουν θάρρος να 'ρθεί κοντά τους, όταν αρχίζει να μαθαίνει να περπατάει το βοηθάνε πιάνοντας τα δυο του χέρια, μετά το ένα, και μετά το αφήνουν ελεύθερο. 

Ελεύθερο πια να κινηθεί χωρίς βοήθεια, θα πέσει πολλές φορές και κάποιες θα χτυπήσει, αλλά οι Γονείς του είναι εκεί για να το σηκώσουν, να το παρηγορήσουν, και να το φροντίσουν.

Με αυτόν τον τρόπο το μικρό παιδί αναπτύσσει αυτό που ονομάζουμε Πίστη.

Για να περπατήσει ένα παιδί δεν προβληματίζεται, δεν το σκέφτεται, αλλά σιγά - σιγά με την πρακτική εξάσκηση, στην αρχή μπουσουλώντας, το κάνει· απλά σηκώνεται και περπατάει.

Το να γλιστρήσει και να πέσει ένα παιδί είναι κάτι το φυσιολογικό γιατί μαθαίνει, το μη φυσιολογικό θα ήταν όταν πέσει αντί να σηκωθεί και να συνεχίσει, να παραμείνει πεσμένο κάτω.

Ένα παιδί που έμαθε να περπατάει είναι τόση η χαρά του, που έχει την τάση να απομακρύνεται από τους Γονείς του χωρίς να αισθάνεται ότι μπορεί να χαθεί, ή τους κινδύνους που το απειλούν.

Όταν νιώσει μόνο του ψάχνει την Μητέρα του, όταν φοβηθεί τρέχει στην αγκαλιά της, και αυτή στοργικά του λέει: βλέπεις γιατί δεν πρέπει να απομακρύνεσαι από κοντά μου;

                      

                     
                                                                       

Οι Γονείς ποτέ δεν αφήνουν το μικρό παιδί από τα μάτια τους, και αυτό απολαμβάνει την πλήρη προστασία που του δίνουν. 

Η Μητέρα του είναι υπεύθυνη, και εάν και αυτή έτσι το πιστεύει, να μάθει στο παιδί της να προσεύχεται, και να επικοινωνεί με το Θεϊκό του μέρος που έχει μέσα στην καρδιά του. 

Επίσης η Μητέρα του είναι υπεύθυνη να πλένει και να καθαρίζει το παιδί της, από οποιαδήποτε βρωμιά όταν αυτό λερώνεται, μέχρι σιγά - σιγά να μάθει μόνο του να εξυπηρετεί τις ανάγκες του.

 Η Μητέρα του είναι επίσης υπεύθυνη, να ταΐζει και να ποτίζει με όλα τα θρεπτικά στοιχεία το σώμα αλλά και την ψυχή του μικρού παιδιού της.

Στα δυο του χρόνια περίπου αρχίζει να μιλάει και οι πρώτες λέξεις που μαθαίνει να λέει είναι Μαμά και Μπαμπά. 

Το να μάθει να μιλάει, είναι σημάδι ότι αρχίζει σιγά - σιγά να βιώνει το νόημα των λέξεων, και τότε μέσα από τον λόγο και το βίωμα της ομιλίας, αρχίζει να δίνει στους άλλους μιλώντας.

Ένα μέρος του βιώματος αυτού είναι να κάνει πολύ βαθιές ερωτήσεις που εδώ στο φυσικό κόσμο δεν έχουν απάντηση με αποτέλεσμα πολλές φορές να φέρνει σε δύσκολη θέση του Γονείς του, αφήνοντάς τους άναυδους, αμήχανους.

Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει μέσα σε ένα παιδί, που αρχίζει να κάνει ερωτήσεις οι οποίες δεν έχουν απάντηση;

Συμβαίνει ότι το παιδί αυτό διαλογίζεται.
Αυτό οι φυσικοί Γονείς του δεν το γνωρίζουν, γι'αυτό και μένουν αμήχανοι.

Αυτός είναι ο πραγματικός διαλογισμός, η αρχή του αληθινού διαλογισμού, όπου ο συνειδητός, τρυφερός, και κενός νους του παιδιού, έχει την ικανότητα και χάρη να αφήνει άναυδο, αμήχανο, άφωνο, τον νου των μεγάλων.

                      

Είναι λάθος οι Γονείς για να αποφύγουν την ερώτηση ή για να μην φανούν ότι δεν ξέρουν, να γεμίζουν των νου τον μικρών παιδιών με πληροφορίες που ούτε καν οι ίδιοι δεν γνωρίζουν, καταστρέφοντας με αυτόν τον τρόπο τον τρυφερό και αγνό τους νου.

Το καλύτερο είναι τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί, να δίνουν στα παιδιά τα εργαλεία, (που οφείλουν να τα μάθουν και να τα αποκτήσουν πρώτα οι ίδιοι), ώστε μόνα τους να ανακαλύπτουν τις αλήθειες στα βαθιά αναπάντητα ερωτήματα που τους γεννιούνται.

Εάν η Μητέρα είναι η εκδήλωση της δημιουργικής φαντασίας, της αγάπης, της τρυφερότητας, και της συγχώρεσης, ο Πατέρας είναι η εκδήλωση της λογικής, της δύναμης, της αυστηρότητας, συνοδευόμενη με τάξη και δικαιοσύνη.
 

                

Καθώς μεγαλώνει το παιδί αρχίζει να κάνει αταξίες, ο Πατέρας με το παράδειγμά του και με την δύναμη της λογικής, το συμβουλεύει.

Όταν η ίδια αταξία γίνεται ξανά, ο Πατέρας το συμβουλεύει με αυστηρότητα.
Εάν συνεχίσει η αταξία να γίνεται ξανά και ξανά, τότε ο Πατέρας το τιμωρεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν το αγαπάει, και με αυτόν τον τρόπο το παιδί μαθαίνει αυτό που ονομάζεται τάξη συνοδευόμενη όμως από δικαιοσύνη. 

Τιμωρία δεν σημαίνει δέρνω.

Το τιμωρημένο παιδάκι τρέχει στην αγκαλιά της Μητέρας του, και αυτή με την χάρη της αγάπης, της τρυφερότητας, και της συγχώρεσης, συμπληρώνει τον Πατέρα, δίνοντας στο παιδί της έτσι να καταλάβει το λάθος του.

Κάθε τι καλό ή κάθε επιτυχία του παιδιού, ανάλογα με την πράξη, επιβραβεύεται και ανταμείβεται, με ένα καλό λόγο, με μια αγκαλιά, με ένα φιλί, ή με ένα δώρο.

Ένα τέτοιο παιδί γεμίζει με πίστη, σιγουριά, και αποφασιστικότητα μέσα του, και όταν βγει στην ζωή για να την κατακτήσει, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά μέσα του, το κάνει χωρίς φόβο, και έτσι μόνο επιτυχίες μπορεί να έχει.

                

Είναι ουσιαστικό, και βοηθάει πολύ να δούμε τους εαυτούς μας σε σχέσει με τον εσωτερικό δρόμο, ότι είμαστε σαν τα μικρά παιδιά που μαθαίνουν να βαδίζουν, και ότι οφείλουμε να κάνουμε όλα τα παραπάνω βήματα, για να προχωρήσουμε. 
  
Να νιώσουμε την παιδική ηλικία μας, και την σχέση μας με τους Θεϊκούς μας Γονείς, γιατί όταν μαθαίνουμε από αυτή τη σχέση στην πραγματικότητα έχουμε μάθει να σχετιζόμαστε με τα παιδιά μας, και τότε μπορούμε να τα βοηθήσουμε ουσιαστικά. 

Πάνω σε αυτό το θέμα μπορούμε να πούμε πάρα πολλά, μα νομίζω πως αυτά είναι αρκετά για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε την σχέση γονιών - παιδιού και παιδιού - γονιών τόσο στην εξωτερική ζωή μας, όσο και εσωτερικά μέσα στην ψυχή μας. 

                                                                                     

ΠΕΡΙ ΨΑΡΟΝΤΟΥΦΕΚΟΥ ΚΑΙ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ

Αυτό το κείμενο θέλω να το μοιραστώ μαζί με όλους τους Φίλους του ψαροντούφεκου, και τους Φίλους που ψαρεύουν από την ακτή. Σε αυτούς το αφιερώνω.

Για να να απολαύσουμε πραγματικά το ψάρεμα στην θάλασσα, με τον πανέμορφο βυθό της, την εκστασιακή ανατολή της, και το μαγικό ηλιοβασίλεμά της πρέπει πρώτα να μάθουμε να χαλαρώνουμε, να είμαστε συγκεντρωμένοι, πολύ παρατηρητικοί με τον εαυτό μας και το περιβάλλον, και να πεθαίνουμε ψυχολογικά μέσα μας.

                   

Αυτοπαρατηρούμε τον εαυτό μας σημαίνει κάποιος να βλέπει αυτό που ψυχολογικά γίνεται μέσα του, με σκοπό να μάθει όλες τις αρνητικές ενέργειες ή δράσεις που κάνει το εγώ, ο εαυτός μου.

Όταν αγαπάμε αυτό που κάνουμε τότε έχουμε μεγάλη υπομονή, και κατακτούμε τα βάθη που ψαρεύουμε μέτρο - μέτρο χωρίς να βιαζόμαστε, και χωρίς να βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή μας.

Αν το σώμα μας είχε φτιαχτεί για να βουτάει σε βάθη 40+ ή 50+, τότε ο Θεός δεν θα μας είχε εγκαταστήσει στο σώμα πνεύμονες αλλά βράγχια.

                          

Κάθε φορά προτού ξεκινήσουμε το ψάρεμά μας, βλέπω πως έχουμε την τάση να φανταζόμαστε τα ψάρια που θέλουμε να πιάσουμε, και με αυτήν την ψεύτικη σκέψη και ιδέα γοητευόμαστε, και όταν δεν πιάσουμε ούτε λέπι από αυτό που φανταστήκαμε, τότε περνάμε στο άλλο άκρο και απογοητευόμαστε.

Για κάποιους αυτό είναι φυσιολογικό. Για μένα αυτό είναι το να ζει κάποιος στο ψέμα.

Όταν μέσα στο νερό μα και έξω από αυτό ψαρεύοντας ζούμε την στιγμή, το τώρα, αυτό που τώρα βλέπουν τα μάτια μας, χωρίς φαντασίες χωρίς ψέματα, τότε είμαστε συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάνουμε, και είναι αδύνατο να απογοητευτούμε.

Η απογοήτευση έρχεται γιατί δεν έγινε αυτό που θέλαμε να γίνει μέσα στην φαντασία μας.

                 

Όταν ξεκινάμε για ψάρεμα μέσα στη θάλασσα ή έξω από αυτήν, ποτέ να μην ακολουθούμε τις φαντασίες, τα σχέδια, ή τα λόγια που μας λέει ο νους μας, γιατί όλα αυτά πηγάζουν από τα εγώ, και είναι όλα ψεύτικα.

Να είσαι ανοιχτός στο περιβάλλον, ανοιχτός στο καινούριο, και να ακολουθείς το ένστικτό σου, αυτό ποτέ δεν μιλάει, ποτέ δεν φλυαρεί, αλλά λειτουργεί διαισθητικά και γνωρίζει ενστικτωδώς την αλήθεια, γιατί αυτό πηγάζει κατευθείαν από την καρδιά σου, από το βαθύ εσωτερικό σου Είναι, τον Πατέρα και Θεό σου.

Αφιερώσαμε τρεις ή πέντε βουτιές σε ένα ψάρι, και σε κάθε βουτιά βλέπουμε το ψάρι να μετακινείται και να κρύβεται έξυπνα μέσα στο θαλάμι του, ή να μην πλησιάζει στα καρτέρια που κάνουμε.
Τι έχει να μας πει αυτό το γεγονός; Έχει να μας πει πως το ψάρι από την μια θέλει να ζήσει περισσότερο από ότι εμείς θέλουμε να το σκοτώσουμε, και από την άλλη ότι το ένστικτό του είναι πιο δραστήριο και κινείται πιο δραστήρια από το δικό μας.


Είναι λάθος να τα βάζουμε με ένα ψάρι και να χάνουμε όλη την ενέργειά μας επιμένοντας ξανά και ξανά.
Σε ένα άλλο ψάρεμα θα έχουμε την ευκαιρία μας.

Αν φανούμε γενναιόδωροι με ένα τέτοιο ψάρι, ή με ένα ψάρι που είναι στριμωγμένο, τρομοκρατημένο, με τον φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια του, η ίδια η θάλασσα που είναι η Θεϊκή Μητέρα φύση, θα μας τα ανταποδώσει διπλά και τριπλά.

                 

Ήταν πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο θα έλεγα να φερθώ σε ένα ψάρι με γενναιοδωρία και να του χαρίσω την ζωή, όταν μέσα στο νερό ή έξω από αυτό, αντί να απολαμβάνω την θάλασσα και το ψάρεμα η απληστία μου έκανε μαθηματικούς υπολογισμούς, πχ 3 κιλά χ 30 = 90 και ο νοών νοείτω.

Αυτό δεν είναι ψάρεμα που κάνει κάποιος αλλά μαθηματικά, εξασκώντας την προπαίδεια καθώς ψαρεύει.

Παρατήρησα πως όταν έκανα μαθηματικούς υπολογισμούς μέσα στο νερό, μου ήταν αδύνατο επίσης να αποφύγω να βουτάω κάθε φορά σε μεγαλύτερα βάθη για να πιάσω ψάρια.

Η απληστία, η φιλαργυρία, και η περηφάνια, δεν υπολογίζουν τίποτα, ούτε το σώμα που κουράστηκε και δεν δίνει άλλο, ούτε ότι ρισκάρει επικίνδυνα βουτώντας σε βάθη χωρίς να τα έχει με υπομονή κατακτήσει, μα ούτε και να μην χτυπάει ή να πιάνει ψάρια, που δεν είναι στο επιτρεπτό μέγεθος και βάρος.
Ότι κινείται εκτελείται. Ή εάν δεν πάρω ΕΓΩ το μικρό ψαράκι ή το χταποδάκι θα το πάρουν κάποιοι άλλοι. Αυτά είναι τα παράλογα λόγια που χρησιμοποιούν τα παραπάνω εγώ.

                         

Και όπως βλέπουμε να συμβαίνει (θέλω να πιστεύω πως όχι συχνά), αυτοί οι αριθμητικοί υπολογισμοί της απληστίας και της φιλαργυρίας μέσα στο νερό δεν έχουν τέλος.

Σε βαριές αρρωστημένες καταστάσεις οδηγούν κάποιον στη χρήση μπουκάλας, στο να βουτάει νύχτα σκοτώνοντας τα ψάρια στον ύπνο τους, χωρίς καν να τους δίνει μία ευκαιρία για να αμυνθούν, μέχρι και ακόμα το να κλέβει τα ψάρια από τα δίχτυα των ανθρώπων που με αυτά ζούνε με κόπο τις οικογένειές τους.

                 

Από αυτά τα ελαττώματα έχω δει φιλίες να σχίζονται στα δύο, γιατί ενώ δυο φίλοι ανακάλυψαν μαζί ένα μέρος με ψάρια, την άλλη μέρα και χωρίς ούτε ένα τηλεφώνημα ο ένας από τους δύο πηγαίνει κρυφά, για να πάρει όλα τα ψάρια μόνος του.

Αυτές είναι οι άκρως αρνητικές συνέπειες τον παραπάνω ελαττωμάτων.

Τώρα υπάρχει ένας τρόπος με εντελώς θετικά αποτελέσματα, για να απαλλαγούμε αν θέλουμε μια και καλή, από οποιοδήποτε ελάττωμα μέσα ή έξω από το νερό.

Όπως στο φυσικό κόσμο έχουμε έναν Πατέρα και μια Μητέρα που δημιούργησαν το φυσικό μας σώμα, έτσι και στον εσωτερικό κόσμο του Πνεύματος, επίσης έχουμε ένα Πατέρα και μια Μητέρα που δημιούργησαν την ψυχή μας.

Όταν έχουμε δει μέσα μας ένα οποιοδήποτε εγώ - ελάττωμα, τότε με δύναμη, με πίστη, ζητάμε από την προσωπική Θεϊκή μας Μητέρα που κατοικεί στην καρδιά μας, να το διαλύσει με τον εξής τρόπο:
"Θεϊκή μου Μητέρα βγάλε μου έξω αυτό το ελάττωμά μου και διέλυσέ το."
Αυτή έτσι θα το κάνει γιατί αυτή είναι η αποστολή της.
Να μας ελευθερώσει.

Όσες φορές και αν εμφανίζεται μέσα μας ένα ελάττωμα άλλες τόσες ζητάμε την διάλυσή του, με υπομονή, με πίστη, μέχρι να έρθει η Θεϊκή μας Μητέρα και να το διαλύσει. Και Αυτή πάντα έρχεται, πάντα έρχεται για να μας υπερασπιστεί.

                         

Η θάλασσα μας ταΐζει, είναι το τραπέζι που σε αυτό βρίσκουμε, κόβουμε, και τρώμε το ψωμί μας, είναι αδιανόητο πάνω σε αυτό το τραπέζι να πετάμε τα σκουπίδια μας, έχουμε χρέος να την κρατάμε καθαρή.

Ο ευαισθητοποιημένος ψαροκυνηγός ή ο ψαράς της ακτής που πραγματικά νιώθει και αγαπάει την θάλασσα, θα αφιερώσει μια δυο βουτιές ή λίγο από τον χρόνο του, μαζεύοντας κάποια από τα επικίνδυνα σκουπίδια που είδε στον βυθό ή έξω από αυτόν, όπως πεταμένες μπαταρίες, μολύβια ψαρέματος, πλαστικές σακούλες και μπουκάλια, κουτιά δολωμάτων, κλπ, κλπ, κλπ.

                 

Επίσης καλός ψαροκυνηγός δεν είναι αυτός που έμαθε μόνο τον τρόπο να σκοτώνει ψάρια σε μεγάλα βάθη, αλλά και αυτός που έμαθε και τον τρόπο να δίνει ζωή, τρέφοντας τα μικρά ψαράκια που ζούνε σε πολύ μικρά βάθη.

Μια βουτιά είναι αρκετή για να σπάσουμε πέντε δέκα αχινούς ή μια τούφα μύδια, ή να σκαλίσουμε τον βυθό και να ταΐσουμε, τα μικρά ψαράκια που τρέχουν αθώα από πίσω μας, νομίζοντας ότι είμαστε ο μπαμπάς τους.

                 

Και τέλος ολοκληρωμένος ψαροντουφεκάς ή ψαράς της ακτής για μένα, είναι αυτός που βρήκε έξυπνα τις ισορροπίες ανάμεσα στο ψάρεμα και την οικογένειά του, που δεν αδιαφορεί γι' αυτούς, που δεν τους θυσιάζει πάντα αυτούς ή τον ελεύθερο χρόνο του για το ψάρεμα, μα έχει την δύναμη να θυσιάζει και το ψάρεμα, για την αγάπη της οικογένειάς του.

Αρχίζοντας να πεθαίνουμε ψυχολογικά μέσα μας στις φαντασίες και στα ελαττώματα, τότε αρχίζουμε να ζούμε και να νιώθουμε στην καρδιά μας την πραγματική χαρά και ομορφιά της θάλασσας, και με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε ευαίσθητοι προς αυτήν και την ζωή που έχει μέσα της.

                      

ΠΩΣ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟ.

Με το κείμενο αυτό που γράφω τώρα, θέλω να βοηθήσω με όλη μου την καρδιά, τόσο τα νέα άτομα που θέλουν να ξεκινήσουν τον εσωτερικό δρόμο για να ξέρουν τι να κάνουν, αλλά και τα παλιά άτομα, τους παλιούς Γνωστικούς που θέλουν να προχωρήσουν στον εσωτερικό δρόμο, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν.

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως και εγώ ανήκω στους παλιούς Γνωστικούς και για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ήμουν κολλημένος, βαλτωμένος στον εσωτερικό δρόμο, παρόλο που οι Αξιοσέβαστοι Δάσκαλοι της Γνωστικής Σαμαέλ και Ραβολού μας μίλησαν πολύ για αυτόν.

Έβγαινα στο αστρικό, ζητούσα από τον εσώτερο Πατέρα μου να με μεταφέρει στους παραπάνω Δασκάλους και τίποτα. Όπως τώρα βρίσκεται η πλειοψηφία των συμμαθητών μου, για να μην πω όλοι.

Κουτσοδούλευα με τον θάνατο των ελαττωμάτων στην πορεία και πάλι τίποτα, κολλημένος, στο μηδέν, δεν ήξερα τι να κάνω ή από πού να αρχίσω για να δώσω το Μάθημα που μας ζητήθηκε. 

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω πως ο κάθε ένας από μας που αληθινά θέλει να προχωρήσει στον εσωτερικό δρόμο, χρειάζεται πρώτα να δώσει το Μάθημα. Το Μάθημα είναι να ζητάει από την Θεϊκή του Μητέρα την εξάλειψη των διαφόρων Εγώ ή ελαττωμάτων που βλέπει να ξεπηδούν από μέσα του στην διάρκεια της ημέρας, και το βράδυ με πολύ πίστη, να κάνει την πρακτική του συνειδητού  αστρικού ξεδιπλώματος, ώστε στο εσωτερικό να λαμβάνει μια πραγματική εκπαίδευση και γνώση, που όσο και αν ψάξει δεν θα την βρει στα βιβλία, γιατί είναι πέρα από τον ανθρώπινο νου. 

Έτσι στα τυφλά βάδιζα εγώ χωρίς να ξέρω ούτε που πάω, ούτε και τι να κάνω, μέχρι που ο Δάσκαλος Ραβολού, μέσω ενός νέου στην διδασκαλία Φίλου μου που τον βοήθησα να πάει κοντά του, μου επέστησε την προσοχή σε δύο Εγώ ή ελαττώματα όπως ονομάζονται στον εσωτερισμό:

Την τεμπελιά και τον διανοητισμό ή ορθολογισμό.

Αυτά τα δύο πολύ ύπουλα ελαττώματα είναι η αρχική αιτία που είμαστε μπλοκαρισμένοι, σταματημένοι στον πνευματικό δρόμο, και δεν καταφέρνουμε να δώσουμε το Μάθημα που μας ζητήθηκε από τον Δάσκαλο.

Για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα στον δρόμο που οδηγεί στον ατομικό και ιδιαίτερο Πατέρα μας αλλά και στους Δασκάλους, όπως το να τους συναντήσουμε συνειδητά στο Αστρικό, χρειάζεται πρώτα να δουλέψουμε εντατικά και πολύ σοβαρά με αυτά τα δύο ελαττώματα, εδώ στον φυσικό κόσμο.

Αυτοί που είναι τίμιοι και ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ξέρουν ότι αυτό που λέω τώρα, είναι έτσι. 

Και ενώ εγώ αγωνίζομαι να βοηθήσω τους συμμαθητές μου, είναι λυπηρό και κάνουν πολύ μεγάλο λάθος, αλλά και κακό, πολλά παλιά άτομα που λένε από εδώ και από εκεί, ότι αυτά τα δυο ελαττώματα που είπε ο Δάσκαλος Ραβολού στον Γιάννη, είναι για τον ίδιο και όχι για όλους μας, γιατί ο καθένας μας έχει τον δικό του δρόμο.

Αυτά τα λόγια απάτης χρησιμοποιούν τα εγώ της τεμπελιάς και του διανοητισμού ή ορθολογισμού, για να αποφύγουν την δουλειά και να μείνουν ζωντανά. Είναι τα ίδια τα εγώ της τεμπελιάς που τα λένε όλα αυτά, για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους. 

Είναι αλήθεια ότι τον δρόμο τον βαδίζει ο καθένας μόνος του. Αλλά ότι ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο! Τι είναι τώρα αυτό; Ένα κακόγουστο αστείο;

Τότε γιατί στο εσωτερικό υπάρχει ο προσωπικός μας Δάσκαλος;
Αν αυτός είχε βαδίσει τον δικό του δρόμο, τότε, πως θα γνώριζε τον δικό μας που είναι διαφορετικός για να μας καθοδηγήσει; 

Ο Χριστός μας προσανατόλισε σοφά σε αυτόν τον ένα και μοναδικό δρόμο, που είναι να βαδίσουν όλοι όσοι θέλουν λέγοντας:
Εγώ είμαι η ΟΔΟΣ, η αλήθεια, και η ζωή.

Ο δρόμος των τριών παραγόντων της επανάστασης της συνείδησης, ο δρόμος των δοκιμασιών, ο δρόμος των μυήσεων, ο δρόμος του Χριστού, ακόμα και ο δρόμος του θανάτου των ελαττωμάτων μας, είναι ένας, και έχει μια αυστηρή, απαιτητική, και ιεραρχική σειρά και είναι ακριβώς ο ίδιος για όλους και για όλες.

Όταν ο οποιοσδήποτε από εμάς είναι κολλημένος στον εσωτερικό δρόμο, αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένα ελαττώματα, και δεν μπορεί να ξεκολλήσει και να ανεβεί επίπεδο, αν δεν δουλέψει πρώτα με αυτά και μάλιστα πολύ σοβαρά.

ΔΙΑΝΟΗΤΙΣΜΟΣ Ή ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: είναι συνεχώς να σκεφτόμαστε και να φανταζόμαστε την διδασκαλία, και την δουλειά που έχουμε να κάνουμε, και έτσι ποτέ να μην είμαστε στον εαυτό μας ζώντας την στιγμή, εδώ και τώρα.

ΤΕΜΠΕΛΙΑ: είναι να έχουμε αρνητική θέληση και έτσι να μην βάζουμε σε εφαρμογή την διδασκαλία και την δουλειά που έχουμε να κάνουμε.

Ο διανοητισμός παραλύει τον νου. 
Η τεμπελιά παραλύει την καρδιά και την κίνηση.

Τώρα, προσέξτε να δείτε πώς αυτά τα ελαττώματα, είναι πολύ στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους, το πώς συνεργάζονται στηρίζοντας το ένα το άλλο, παραλύοντας έτσι τα κέντρα του νου, της καρδιάς και της κίνησης, γι' αυτό και δεν μπορούμε να σηκώσουμε ούτε το κεφάλι μας.

Ας δούμε πώς ο διανοητισμός, δηλαδή η σκέψη στηρίζει την τεμπελιά.

Όταν εμείς έχουμε να κάνουμε μια δουλειά και συνεχώς την σκεφτόμαστε χωρίς να την κάνουμε, τότε στην πραγματικότητα τι κάνουμε; 
Δεν δουλεύουμε. Δεν κάνουμε καμία δράση, έτσι δεν είναι;

Και πώς λέμε αυτούς που τα κάνουν όλα στην φαντασία τους, που δεν κάνουν καμία δράση και όλα τα σκέφτονται; 
Τους λέμε τεμπέληδες, σωστά;

Και τώρα δείτε πώς η τεμπελιά στηρίζει τον διανοητισμό, την σκέψη, και την μηχανική φαντασία. 

Όταν εμείς τεμπελιάζουμε και δεν δουλεύουμε με την εξάλειψη των Εγώ εδώ και τώρα, αυτήν την στιγμή, τι συμβαίνει μέσα μας;

Είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ να μην ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ.
Γιατί στο κάθε Εγώ ή ελάττωμα που ΔΕΝ ΔΡΑΜΕ ζητώντας από την Θεϊκή μας Μητέρα να το εξαλείψει, αυτό σκέφτεται και μας μπλοκάρει. 

Συμπέρασμα: Αυτός που τεμπελιάζει και δεν δουλεύει με τον ψυχολογικό θάνατο των ελαττωμάτων του, σκέφτεται.
Και αυτός που σκέφτεται τεμπελιάζει.

Έχοντας αυτήν την βάση για να πιαστώ, (που δεν είναι μόνο για μένα αλλά για όλους), ξεκίνησα την δουλειά με τον εαυτό μου. 
Την ημέρα χτυπούσα τον διανοητισμό, τις φαντασίες, τις σκέψεις μου και ότι άλλο ελάττωμα έβλεπα, με δύναμη, με πίστη, για να μπορώ να ΕΙΜΑΙ μέσα μου. 

Και την νύχτα χτυπούσα την τεμπελιά, για να μην με πάρει ο ΥΠΝΟΣ, και παρόλο που δεν ξάπλωνα στο στρώμα μα ήμουνα καθιστός, το κεφάλι μου κρεμούσε από την νύστα της τεμπελιάς. 

Τότε πήρα και εφάρμοσα πολύ σοβαρά τα λόγια του Α.Δ. Ραβολού, ότι το μόνο ελάττωμα που μπορούμε να κοντράρουμε είναι η τεμπελιά, αλλιώς δεν κάνουμε ούτε ένα βήμα στον δρόμο. 

Και την κοντράριζα, και την χτυπούσα, ξανά και ξανά, μέχρι που μετά από μισή ώρα περίπου, που έδειχνα με γεγονότα την θέληση και την αποφασιστικότητά μου να ελευθερωθώ από την κατάσταση αυτήν, η Θεϊκή μου Μητέρα ξερίζωνε αυτό το ελάττωμα, και τότε έμπαινα σε μια νέα μέρα.

Έτσι είχα όρεξη για να συνεχίζω να κάνω το βράδυ τον θάνατο στην πορεία, και επίσης να έχω ανάμνηση του εαυτού μου, παρατηρώντας πολύ προσεκτικά τα αντικείμενα στο δωμάτιό μου, για να βγω στο αστρικό.

Δούλευα και μόλις κουραζόμουν έκανα ένα διάλειμμα και ξανασυνέχιζα πάλι, κάνοντάς το αυτό μέχρι αργά το βράδυ.

Όταν το σώμα μου άρχιζε να μουδιάζει από τον ψυχολογικό θάνατο στην πορεία και την χαλάρωση, ξάπλωνα με στραμμένη την προσοχή σε αυτό, και κοιμόμουν.

Αυτό είναι μια δουλειά καθημερινή, και καθώς την έκανα, μέσα σε λίγο διάστημα άρχισαν και οι πρώτες λάμψεις της συνείδησης, μα εγώ ακόμα αποτύγχανα να πάω στους Δασκάλους.

Ταξίδευα και ταξίδευα στο αστρικό, και ποτέ δεν έφτανα στον προορισμό μου.

Οι ανθρώπινες εγωϊκές δυνάμεις έχουν ένα όριο, και την στιγμή που τις χάνουμε όλες στην δουλειά με τον εαυτό μας, τότε έρχεται ο Θεϊκός μας Πατέρας για να μας βοηθήσει. Γιατί μόνο τότε είμαστε έτοιμοι να λάβουμε την βοήθειά του.

Εμείς είμαστε όπως το σίδερο, σκληροί, άκαμπτοι, περήφανοι, και μόνο όταν πέσουμε στην φωτιά που είναι η πρακτική δουλειά με τον εαυτό μας, και πυρακτωθούμε χάνοντας τις σκληρές ιδιότητές μας, τότε έρχεται ο σιδηρουργός για να  δημιουργήσει με το πυρακτωμένο σίδερο ένα χρήσιμο εργαλείο.

Έτσι ο Πατέρας μου με έβγαλε από το φυσικό σώμα, και με μετέφερε στο αστρικό, σε ένα σχολείο, όπου στην είσοδο με περίμενε μια δασκάλα που έλαμπε με το λευκό της φόρεμα.

Μου λέει: Ο Δάσκαλος Ραβολού είναι μέσα και σε περιμένει. 

Μπήκα μέσα, και για να μην τα πολυλογώ, απέτυχα και πάλι να τον συναντήσω.

Εντελώς απογοητευμένος βγαίνοντας έξω από το σχολείο η Δασκάλα με το λευκό φόρεμα με περίμενε για να μου πει το εξής παράδοξο: Αποτυγχάνεις να τον συναντήσεις γιατί δεν τον ΔΕΧΕΣΑΙ. 

Αυτό που μου είπε πόνεσε πολύ, και αναφώνησα με όλη μου την δύναμη λέγοντας:

Εγώ δεν τον δέχομαι; Εγώ που ήρθα για να τον συναντήσω, εγώ που υπερασπίζομαι την διδασκαλία, εγώ που υπερασπίζομαι το καταστατικό, εγώ που μαλώνω με τους συμμαθητές μου γιατί δεν είναι πιστοί και διαβάζουν άλλα βιβλία, εγώ, εγώ, εγώ, και εγώ.

Με σκυμμένο το κεφάλι η Αξιοσέβαστη Δασκάλα με άκουσε υπομονετικά, με μεγάλη προσοχή και σοβαρότητα, και αποχώρισε χωρίς να πει ούτε λέξη.

Από την σιωπή της κατάλαβα ότι το πρόβλημα είναι δικό μου και πρέπει μόνος μου να σκύψω μέσα μου και να το λύσω.

Τις επόμενες τρεις ημέρες ήμουν εντελώς χάλια από αυτό που ειπώθηκε, μα ήμουν και εντελώς αποφασισμένος να βρω την λύση.

Έψαχνα στα βιβλία τις Γνωστικής, και προσπαθούσα να θυμηθώ που γράφει ότι ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ τους Δασκάλους, και στο μόνο βιβλίο που βρήκα να το αναφέρει είναι η παλιά "Γνωστική Επιστήμη", στο επίπεδο του Είναι, σελίδα 178, και σας το μεταφέρω όπως ακριβώς είναι γραμμένο:

                  

Υπάρχουν τρεις τρομεροί εχθροί για την αυτοπαρατήρηση:
Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ: αρνητική ικανότητα στον κάθετο δρόμο.
Να αισθανόμαστε τέλειος άνθρωπος που αισθάνεται έξω από τις μηχανικές διαδικασίες της ανθρωπότητας. Μόνο παρατηρεί και ισχυροποιεί τα εγώ, όμως δεν αυτοπαρατηρεί τον εαυτό του.

Η ΕΓΩΛΑΤΡΕΙΑ: νομίζει ότι είναι ο πρόεδρος της ψυχολογικής του χώρας, λέει ότι κυβερνά τον νου του, τις αισθήσεις κλπ. Δεν δέχεται την διδασκαλία των πολλών εγώ, πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός, υποθέτει ότι δεν έχει ποιον να παρατηρεί γιατί νομίζει ότι είναι ένας. 

Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ: αυτοεκτίμηση, πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τους άλλους. Έχει μυστικιστική υπερηφάνεια. θεωρεί ότι είναι ο μοναδικός με δίκαιο στις εσωτερικές θέσεις, θεωρεί πως είναι ο μοναδικός με ικανότητες. Αυτό το τρομακτικό εγώ μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε ανισόρροπο, έχει φοβερή γοητεία και ο νους και εγκέφαλός του δεν αντέχουν την τρέλα.

Αυτά τα τρία δαιμόνια είναι η αιτία που προκαλούν άλλες αιτίες για εμπόδιο της αυτοπαρατήρησης.

Αυτοί οι τρεις εχθροί μας κάνουν να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι στον αστρικό κόσμο ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, λόγος για τον οποίο ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ την βοήθεια και οδηγίες των αληθινών Δασκάλων.

Έτσι είχα φρέσκο υλικό για να συνεχίσω.
Αυτά τα τρία ελαττώματα επειδή είναι χωμένα μέσα στην αυτοπαρατήρηση, επειδή μπλοκάρουν και εμποδίζουν την αυτοπαρατήρηση, είναι δύσκολο στο να τα δούμε, και ακόμα πιο πολύ δύσκολο να παραδεχτούμε ότι τα έχουμε.

Ξεκίνησα να τα διαλύω χωρίς να τα βλέπω. Εφάρμοσα την συμβουλή του Δάσκαλου Ραβολού που λέει: να δουλεύετε ΤΥΦΛΑ, σκληρά, χωρίς να χάνετε λεπτό χτυπώντας τα Εγώ με τον θάνατο στην πορεία.

Παρακαλούσα τυφλά την Θεϊκή μου Μητέρα να διαλύσει ένα - ένα χωριστά αυτά τα τρία ελαττώματα, και μόλις συμπληρώθηκε το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να δείξω την θέληση, την πίστη, και την ταπεινότητά μου, τότε ήρθαν τα δάκρυα, και μαζί τους η μετάνοια και η κατανόηση της Μητέρας μου άστραψε μέσα μου με τα παρακάτω λόγια του Ιησού:

Αυτός που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα ανυψωθεί.

Υψώσαμε τον εαυτό μας μπροστά στον Θεό, (μιλάω για τους παλιούς μόνο), και μαθαίνοντας την διδασκαλία από έξω, χωρίς να την βιώνουμε επαρκώς, φουσκώσαμε από περηφάνια.
Γιατί πόσοι από μας ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι μεγαλομανείς, δηλαδή "δάσκαλοι που τα ξέρουν όλα"; 
Πόσοι ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι εγωλάτρες όταν λένε ότι πρέπει εμείς να ελέγχουμε τις αισθήσεις και τον νου;
Και πόσοι ΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι είναι παρανοϊκοί, δηλαδή ψωνισμένοι με την διδασκαλία και τον εαυτό τους;

Ας μην γελιόμαστε άλλο, τα γεγονότα όχι μόνο μιλάνε από μόνα τους μέσα μας, αλλά μας φωνάζουν κιόλας. 
Γιατί, από την στιγμή που δεν ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ αυτά τα τρία ελαττώματα, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα μέσα μας;
Συμβαίνει ότι ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ούτε και τους Αξιοσέβαστους Δασκάλους που μίλησαν για αυτά.  

Αυτοί αγωνίστηκαν αντιμετωπίζοντας στον εαυτό τους αυτά τα ελαττώματα, και γι' αυτό μπόρεσαν να μας προσανατολίσουν γράφοντας γι' αυτά.  

Δουλεύοντας με αυτά τα εγώ έρχεται η ταπεινότητα και ανοίγει ο δρόμος προς τους Δασκάλους, προς το Είναι μας, και στο να δώσουμε το μάθημα. Όχι μόνο μία ή δύο φορές, αλλά συνέχεια.
Γιατί αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του ανυψώνεται.  

Όταν εκ νέου βγήκα στο αστρικό και ζήτησα να με πάνε στον Δάσκαλο Ραβολού, πήγα χωρίς να αποτύχω.  

Μέσα στην ίδια εβδομάδα πήγα στον Δάσκαλο Σαμαέλ, λίγο μετά στον Θεϊκό μου Πατέρα και την Θεϊκή μου Μητέρα, και από εκεί και πέρα άρχισε στο αστρικό η πραγματική, συνειδητή εκπαίδευση. 

Με αυτόν τον τρόπο κατάφερα να ξεκολλήσω, και να αρχίσω να δίνω το μάθημα.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως με αυτό το κείμενο βοήθησα να γίνει η θέληση του Θεϊκού μου Πατέρα, που ήθελε πολύ να δείξει σε όλα τα νέα αλλά και τα παλιά άτομα, τον τρόπο για να βγουν μπροστά, γιατί Αυτός είναι που το έχει κάνει πραγματικότητα και σε μένα. Εγώ δεν είμαι τίποτα, γιατί η προσωπικότητά μου δεν αξίζει τίποτα.

      

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ.

Όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα στην εξωτερική η την εσωτερική δουλειά μας και προσπαθούμε να το λύσουμε, και αυτό δεν λύνεται, τότε χάνουμε την υπομονή μας εκνευριζόμαστε και όσο εκνευριζόμαστε τόσο το πρόβλημα γιγαντώνεται και λύση δεν βρίσκουμε. 

Και πως να βρούμε λύση όταν ο θυμός χρησιμοποιεί τον νου, ξοδεύοντας την ενέργειά του;
 
Όταν ξοδευτεί η ενέργεια του νου τότε αυτός κολλάει, και ενώ η λύση είναι μπροστά στα μάτια μας, δεν την βλέπουμε. 

Σε κείνες τις στιγμές καλό είναι να αφήσουμε για λίγο στην άκρη αυτό που κάνουμε, το πρόβλημα που μας έχει ταυτίσει, και να ασχοληθούμε με κάτι άλλο, ενώ ταυτόχρονα πεθαίνουμε ψυχολογικά στον θυμό και την ανυπομονησία που μας έχει πιάσει.


Με αυτόν τον τρόπο ο νους μας, θα ανακτήσει την χαμένη ενέργεια που ξόδεψαν τα παραπάνω εγώ, και όταν μετά από κάποια ώρα ξανά επιστρέψουμε και ασχοληθούμε, τις ποιο πολλές φορές όχι μόνο βλέπουμε την λύση στο πρόβλημά που αντιμετωπίζουμε, μα απορούμε κιόλας που ποιο πριν δεν την βλέπαμε.


Εάν παρόλα αυτά το πρόβλημα συνεχίζει, τότε αυτό που θα μας βοηθήσει είναι να αντικαταστήσουμε την περηφάνια με λίγη ταπεινότητα. 

Είναι πολύ θετικό σε εκείνες τις στιγμές να δούμε την κατάστασή μας, και να παραδεχτούμε ότι είμαστε αδύναμοι να λύσουμε το πρόβλημα. 

Χαλαρώνουμε και με όση ειλικρίνεια διαθέτουμε εξομολογούμαστε το πρόβλημά μας στον εσώτερο Πατέρα, η Μητέρα, ζητώντας την βοήθειά τους και περιμένουμε με πίστη και υπομονή την λύση.
Οι εσώτεροι Γονείς μας και οι Δάσκαλοι πάντα μας δοκιμάζουν να δούνε εάν τους θυμόμαστε η τους ξεχάσαμε.


Θυμηθείτε ότι ο Θεός είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο σύμπαν, και βοηθάει τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν ότι είναι αδύναμοι. Δεν έχει λόγο να βοηθήσει τους ανθρώπους, που θεωρούν oi ίδιοι τον εαυτό τους Θεό.

ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ.

Όταν δουλεύουμε με την καρδιά μας για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τότε τίποτε και καμιά δύναμη δεν μπορεί να μας σταματήσει από αυτό το γεγονός. 

Όταν θέλουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας αλλά ξεχνάμε να το κάνουμε, είναι γιατί σε αυτό το γεγονός δεν βάλαμε την καρδιά μας.

Όταν πάμε στην φυσική δουλειά μας για να κερδίσουμε το φαγητό της ημέρας και ξεχνάμε τον εαυτό μας, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι η καρδιά μας είναι δοσμένη στην εξωτερική δουλειά, και όχι στην εσωτερική.

Σιγά – σιγά, με υπομονή και επιμονή, με την παρατήρηση και τον ψυχολογικό θάνατο σε δράση, είναι που καθαρίζουμε και ανοίγουμε τον δρόμο από όλα τα εμπόδια, για να λειτουργήσει η καρδιά μας.

Μπαίνοντας σε λειτουργία η καρδιά μας επάνω στην εσωτερική δουλειά, είναι που βιώνεται το γεγονός ότι όλα είναι εφήμερα και περαστικά και ότι το μόνο που αξίζει, είναι πρώτα ο Θεός και μετά όλα τ’ άλλα. 

Εάν βιωθεί σωστά αυτό το γεγονός, τότε δεν μας στοιχίζει καθόλου να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα όλα τα ενδιαφέροντα ή τις ανάγκες μας, που τώρα νομίζουμε ότι έχουν πρωταρχική σημασία, και που μας κάνουν να ξοδεύουμε όλη την ενέργειά μας.

Η εργασία με τον εαυτό μας εσωκλείει μέσα της δικαιωματικά την τροφή, την στέγη και την προστασία που εμείς χρειαζόμαστε από τον Θεϊκό μας Πατέρα.

Όταν στην ζωή μας έμπρακτα και μέσω της δουλειάς με τον εαυτό μας βάζουμε τον Θεό πάνω απ’ όλα, τότε Αυτός χωρίς να κοπιάζουμε πολύ, μας δίνει και μας χαρίζει σαν συμπλήρωμα όλα τα υπόλοιπα.