ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Εύχομαι το 2017 ο Θεϊκός μας Πατέρας να είναι στοργικός και ευσπλαχνικός μαζί μας, ώστε να μην λείψει από κανέναν μας ή τροφή, ή στέγη, και η προστασία του.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά χρόνια πολλά σε όλους, καλά Χριστούγεννα, και καλές γιορτές.                                                                                

Στη γωνιά μας κόκκινο
τ᾿ αναμμένο τζάκι.
Τούφες χιόνι πέφτουνε
στο παραθυράκι.

Όλο απόψε ξάγρυπνο
μένει το χωριό,
και κτυπά Χριστούγεννα
το καμπαναριό.

Έλα, Εσὺ που Αρχάγγελοι
σ᾿ ανυμνούνε απόψε,
πάρε απὸ την πίττα μας,
που ευωδιά και κόψε.

Έλα, κι η γωνίτσα μας
καρτερεί να ῾ρθείς.
Σούστρωσα, Χριστούλη μου,
για να ζεσταθείς.

Στέλιος Σπεράντζας.

ΑΓΑΠΗ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ.

Πόσο όμορφη είναι η ΑΓΑΠΗ! Θυσιάζει με τον ΘΑΝΑΤΟ ότι αρνητικό, ψεύτικο και απατηλό υπάρχει μέσα μας, για να δώσει ΖΩΗ σε καθετί καλό και αληθινό. 

H ατομική, προσωπική Θεϊκή μας Μητέρα είναι η ΑΓΑΠΗ, ο ΘΑΝΑΤΟΣ και η ΖΩΗ.

Όλα όσα έχουν ΖΩΗ επάνω στη φύση έχουν γεννηθεί από την ΑΓΑΠΗ και τον ΘΑΝΑΤΟ. Αν δεν υπήρχε η θυσία μέσω του θανάτου, δεν θα υπήρχε η ζωή. Σε κάθε δημιουργία που εκτυλίσσεται μέσα μας αλλά και έξω στη φύση, συναντάμε αυτές τις τρεις δυνάμεις που είναι αχώριστες σαν μία. 

Tο σποράκι θυσιάζεται πεθαίνοντας για να γεννηθεί από μέσα του το δέντρο, η γη θυσιάζεται προσφέροντας τα πολύτιμα στοιχεία της στο δέντρο για να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει, οι καρποί θυσιάζονται, για να δώσουν ζωή σε μας, όταν το δέντρο πάψει να δίνει καρπούς, θυσιάζεται πεθαίνοντας για να γίνει ξύλο, και το ξύλο θυσιάζεται για να γεννηθεί από μέσα του η φωτιά που θα μας ζεστάνει τον χειμώνα.

Ο άνθρωπος που πραγματικά αγαπάει, θυσιάζεται.
H Θεϊκή μας Μητέρα μάς βοηθάει πάνω σ' αυτό ωθώντας μας με την αγάπη, να θυσιάσουμε μέσω του ψυχολογικού θανάτου ότι αρνητικό έχουμε μέσα μας.

Για να επαναστατήσει η φυλακισμένη από το εγώ συνείδηση είναι απαραίτητος ο ΘΑΝΑΤΟΣ, η γέννηση που είναι η ΖΩΗ, και η θυσία που είναι η ΑΓΑΠΗ. 

Με τον ψυχολογικό θάνατο θυσιάζονται τα ελαττώματα, ελευθερώνεται η συνείδηση, και μαζί της έρχονται στη ζωή οι αντίστοιχες αρετές και χάρες. 
Με την γέννηση, (αλχημεία), θυσιάζεται στον έρωτα πεθαίνοντας η ακατέργαστη σεξουαλική ενέργεια και μετατρέπεται σε ζωή, για να γεννηθεί μέσα μας το Είναι. 
Η κατανόηση που αποκτιέται από τον ΘΑΝΑΤΟ και την ΓΕΝΝΗΣΗ, όταν δίνεται με ΑΓΑΠΗ, γενναιόδωρα και με αφιλοκερδή τρόπο για να βοηθήσει τους άλλους, είναι η ΘΥΣΙΑ. 

Όλες οι συνεχόμενες συνειδητές θυσίες που κάνει κάποιος μέσα του, κάθε φορά σε υψηλότερη κλίμακα, γίνονται με βάση την αγάπη και τον θάνατο.

Το να θέλουμε την αγάπη ή τις αρετές δεν είναι λάθος, αλλά για να γεννηθούν στη ζωή πρέπει πρώτα κάτι να θυσιαστεί, και αυτό το κάτι είναι ο εαυτός μας.

Ένας άνθρωπος θυσιάζει το φαγητό, τα ρούχα, τα χρήματα ή ότι άλλο έχει, για να βοηθήσει τους άλλους που δεν έχουν και υποφέρουν στον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης.

Ένας άνθρωπος όμως που τον ενδιαφέρει το εσωτερικό μέρος, θυσιάζει τον εαυτό του, τα εγώ του, για να μπορεί να δίνει και να βοηθάει τους άλλους στον δρόμο της απελευθέρωσης που οδηγεί στο αληθινό τους Είναι.

Και όποιος δίνει λαμβάνει. Και όσο περισσότερο θυσιάζει τον εαυτό του και έχει να δώσει, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο λαμβάνει.

Αν και η ΑΓΑΠΗ είναι η μεγαλύτερη όλων των αρετών, έχει την απόλυτη ανάγκη του ψυχολογικού ΘΑΝΑΤΟΥ για να μπορέσει να εκφραστεί ελεύθερη μέσα στη ΖΩΗ.
Τώρα εκφράζεται παράλληλα με τα ελαττώματα και αυτό αποτελεί πραγματικά ένα μαρτύριο, γιατί δεν γίνεται την μία στιγμή να αγαπάμε, και την άλλη να θυμώνουμε, να μισούμε, να σκεφτόμαστε ή να θέλουμε το κακό του άλλου.

Διαβάζοντας τον ύμνο προς την αγάπη του Απόστολου Παύλου, βλέπουμε να αναφέρει πως τρία πράγματα μένουν, η αγάπη, η πίστη, και η ελπίδα.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε την στενή σχέση που έχουν αυτές οι τρεις αρετές με τον εσωτερικό ΘΑΝΑΤΟ.

Για την αγάπη αναφέρει πως δεν θυμώνει, δεν φθονεί, δεν περηφανεύεται, δεν λογίζεται το κακό κλπ. 
Τι μας δείχνει αυτό; 
Ότι η αγάπη δεν μπορεί να συνυπάρχει με τα ελαττώματα. 
Ορίστε ο θάνατος! 
Με αυτό που λέει μας προτρέπει στον εσωτερικό θάνατο.

Όταν ζητάμε εντατικά από την Θεϊκή μας Μητέρα τον θάνατο των ελαττωμάτων μας, και βλέπουμε πως Αυτή πραγματικά τα διαλύει, τότε τι γεννιέται μέσα μας; 
Η αντικειμενική ΠΙΣΤΗ και η ΕΛΠΙΔΑ έτσι δεν είναι; 
Η αληθινή, η ουσιαστική ΠΙΣΤΗ και ΕΛΠΙΔΑ ανάμεσα σ' εμάς και την Μητέρα μας.

Και επίσης όταν πεθαίνει ένα ελάττωμα και βλέπουμε από μέσα του να γεννιέται η αντίστοιχη αρετή του, αυτή η νέα γέννηση δεν είναι που φέρνει την ΕΛΠΙΔΑ;

Συμπέρασμα: Η αντικειμενική αγάπη, η πίστη, και η ελπίδα, γεννιούνται πεθαίνοντας ψυχολογικά μέσα μας.

Αυτή η γεννημένη από τον ΘΑΝΑΤΟ ΠΙΣΤΗ και ΕΛΠΙΔΑ δεν είναι πλέον μια φανταστική ιδέα του νου, κάτι το αφηρημένο. Είναι άμεση εμπειρία, ζωντανό βίωμα γεμάτο γνώση και σοφία.

Μπροστά στην ΑΓΑΠΗ υποκλινόμαστε, μπροστά στη νέα ΖΩΗ χαμογελάμε σαν μικρά παιδιά, μπροστά στον ψυχολογικό ΘΑΝΑΤΟ όμως οφείλουμε να είμαστε σοβαροί, αν δεν θέλουμε να αποτύχουμε στην δουλειά με τον εαυτό μας. Αν έχετε παρευρεθεί σε κάποια κηδεία, τότε θα καταλάβετε αυτό που λέω. Εκεί δεν υπάρχουν γέλια παρά μόνο σοβαρά πρόσωπα γεμάτα δάκρυα. Είναι ο θάνατος που απαιτεί να μην υπάρχουν γέλια.

Αυτό συμβαίνει όταν εργαζόμαστε εντατικά και με σοβαρότητα με τον ψυχολογικό θάνατο. Έχει τόση δύναμη ο ΘΑΝΑΤΟΣ όταν εργαζόμαστε με αυτόν, που κάνει να πετάγονται όλα τα προβλήματα της ΖΩΗΣ, σέρνοντας μαζί τους και όλα τα αντίστοιχα ελαττώματα, για να αναχαιτίσουν τον θάνατο. Αν παραμείνουμε σταθεροί, αποφασισμένοι να πεθάνουμε χωρίς να αποθαρρυνθούμε, στο τέλος η ΑΓΑΠΗ δια μέσου του θανάτου θριαμβεύει.

Εμείς με τον εντατικό ψυχολογικό θάνατο, πιέζουμε τα εγώ για να ΠΕΘΑΝΟΥΝ, και τα εγώ πιέζουν εμάς για να ΖΗΣΟΥΝ. Είναι τέτοια η πίεση που ασκεί ο θάνατος στο εγώ με την φυλακισμένη μέσα του ψυχή, που το μόνο όπλο που έχει η ψυχή για να ανακουφιστεί από την πίεση, είναι τα δάκρυα. Αυτή η συγκινησιακή κρίση φέρνει μέσα μας την κατανόηση και την μετάνοια. 

Αυτό μοιάζει με μια χύτρα με βρόμικο νερό που την τοποθετήσαμε πάνω στη φωτιά να βράσει, και η μόνη εκτόνωση από την πίεση που έχει είναι η βαλβίδα διαφυγής του ατμού.

Όταν το βρόμικο νερό βράζει αρχίζει να εξατμίζεται, αλλά αυτό το νερό που εξατμίζεται δεν είναι πλέον βρόμικο, γιατί η φωτιά το έχει μετατρέψει, το έχει καθαρίσει. Όταν όλο το νερό εξατμιστεί τελείως η βρομιά κατακάθεται, και δεν μένει τίποτε άλλο να γίνει παρά μόνο η φωτιά να κάψει αυτή τη βρομιά. Με παρόμοιο τρόπο η φωτιά του θανάτου διαχωρίζει και ελευθερώνει την ψυχή, όταν καίει τα ελαττώματα που μέσα τους την έχουν φυλακισμένη. 

Σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που δεν φοβούνται τον φυσικό, ή τον ψυχολογικό θάνατο. Ασυνείδητα ή υποσυνείδητα όλοι τον φοβούνται. Αν όμως τολμήσουμε και κάνουμε αυτό το φοβισμένο αλλά μεγάλο βήμα να συνεργαστούμε με τον θάνατο, θα δούμε πως αυτός τελικά δεν είναι κακός, απεναντίας είναι ο λυτρωτής από το κακό που κουβαλάμε μέσα μας. 

Η Θεϊκή μας Μητέρα είναι ο ΘΑΝΑΤΟΣ, η ΑΓΑΠΗ και η ΖΩΗ, και αυτή ποτέ δεν θέλει το κακό μας.

Ο δρόμος της ζωής περνάει πρώτα από τον δρόμο του θανάτου, και δεν μπορεί κάποιος να τον διανύσει αν δεν έχει μέσα του αγάπη. ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ τον ψυχολογικό ΘΑΝΑΤΟ, θυσιάζοντας τον εαυτό μας σε αυτόν, ανοίγει την αγκαλιά της η ΖΩΗ για να καλωσορίσει την αναγεννημένη, ελεύθερη από το εγώ ψυχή μας.