Πολλοί θα πουν πως αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό να συμβαίνει, αλλά για έναν που θέλει να ελευθερώσει την ψυχή του από τα διάφορα ελαττώματα, δεν είναι φυσιολογικός ούτε ο πόνος ούτε η αγωνία, ο φόβος ή η προσκόλληση.
Θυμάμαι πως όταν χρειάστηκε να συνοδέψω στο νοσοκομείο ένα άτομο από την οικογένειά μου, στο θάλαμο που το επισκεπτόμουν καθημερινά υπήρχαν άλλοι τρεις ασθενείς, όπου οι δύο ήταν ετοιμοθάνατοι και ο τρίτος πολύ σοβαρά άρρωστος.
Αυτό που με σόκαρε κυριολεκτικά και που ειλικρινά δεν το περίμενα, ήταν πως κάθε φορά που επισκεπτόμουν τον θάλαμο του νοσοκομείου αντικρίζοντας το δικό μου άτομο που υπέφερε, μου έβγαινε φόβος για το τι θα γίνει, μαζί με πολύ πόνο· αλλά ήμουν εντελώς ήρεμος, νιώθοντας μόνο μια φυσιολογική λύπη αντικρίζοντας τους άλλους ασθενείς που η ζωή έφευγε από μέσα τους.
Αυτή η παράδοξη αντίφαση με έκανε να αναρωτηθώ, γιατί στη μια περίπτωση πονάω τόσο και στην άλλη δεν νιώθω σχεδόν τίποτα;
Η αιτία ήταν ένα Εγώ προσκόλλησης στην οικογένεια.
Aρρωσταίνει, τραυματίζεται βαριά ή και πεθαίνει ακόμα το παιδί του γείτονα, και εμείς λυπόμαστε για κάποιες μέρες και μετά συνεχίζουμε φυσιολογικά την ζωή μας χωρίς να πονάμε μέσα μας· αλλά όταν αυτό το γεγονός συμβεί στη δική μας οικογένεια, τότε παραλύουμε από την αγωνία, τον φόβο και τον απερίγραπτο πόνο.
Σιγά σιγά με τα χρόνια και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, προσκολλάμε επάνω στα παιδιά μας, στους συζύγους, στους γονείς, κλπ., τα όνειρά μας, τις προσδοκίες μας, τις φιλοδοξίες μας, τα σχέδιά μας, το μέλλον μας, τις γοητείες μας, τις χαρές μας κ.λπ. Όμως η ζωή δεν μας επιφυλάσσει μόνο χαρές αλλά και λύπες, σοβαρές χρόνιες αρρώστιες, αναπηρίες, δράματα ακόμα και τραγωδίες που αν χτυπήσουν την πόρτα μας, κλονίζουν ή και κόβουν τους δεσμούς με τις προσκολλήσεις μας, και τότε καταρρέουμε από τον απερίγραπτο πόνο, χωρίς να ξέρουμε να τον διαχειριστούμε.
Η πολύ σοβαρή αρρώστια και ο θάνατος των δικών μας ανθρώπων, δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από την μνήμη μας, αλλά ο πόνος αν το θέλουμε, ναι, μπορεί να φύγει. Είναι μέσα στις δυνατότητές μας να σταματήσουμε να πονάμε, αρκεί να το θέλουμε.
Χρειάζεται να ζητάμε, να παρακαλάμε και να ικετεύουμε με πολύ πίστη την Θεϊκή μας Μητέρα, να διαλύσει το συγκεκριμένο εγώ ή ελάττωμα που σχετίζεται με την προσκόλληση στην οικογένεια, που μας έχει μαγκώσει χωρίς να μας αφήνει. Να έχουμε πολύ επιμονή και Ιώβεια υπομονή μιας κι αυτά τα εγώ είναι τις περισσότερες φορές συνδεδεμένα με τον Νόμο του οικογενειακού Κάρμα. Να έχουμε Ιώβεια υπομονή και επιμονή στον ψυχολογικό θάνατο, και στο τέλος θα δούμε πως η Μητέρα μας θα διαλύσει αυτό το εγώ από μέσα μας, αφού πρώτα μας δώσει να κατανοήσουμε πως εμείς είμαστε που προβάλουμε στο νου μας τις εικόνες που σχετίζονται με το γεγονός· εμείς τις δίνουμε τροφή και συνεχίζει ο πόνος. Και τέλος θα μας δώσει να κατανοήσουμε πως εμείς οι ίδιοι είμαστε το εγώ της προσκόλλησης χωρίς την φάρσα του εαυτού μας που θέλει να το διαχωρίσει από μας.
Εγώ είμαι το εγώ!
Όταν το συγκεκριμένο ελάττωμα της προσκόλλησης προς την οικογένεια διαλυθεί από μέσα μας, νιώθουμε μια πρωτόγνωρη ελευθερία και ευαισθησία, που μας κάνει να εκτελούμε όλες τις υποχρεώσεις μας όχι μόνο προς τα μέλη της οικογένειας, αλλά και σε κάθε άλλο ανθρώπινο όν που θα βρεθεί στο δρόμο μας και χρειάζεται την βοήθειά μας· φροντίζοντας όλες τις ανάγκες τους με ηρεμία και αφοσίωση, χωρίς να πονάμε ή να μας στοιχίζει κάτι, ακόμα και αν αυτά υποφέρουν καθηλωμένα στο κρεβάτι του πόνου.
Η προσκόλληση στην οικογένεια και τα υλικά αγαθά μετατρέπονται σε τροχοπέδη για τον διαβάτη του πνευματικού δρόμου. Είναι διαφορετικό να χρησιμοποιήσουμε την ύλη για να υπηρετήσουμε το πνεύμα, να προστατέψουμε και να ζήσουμε τα φυσικά μας σώματα, και άλλο να κολλήσουμε γοητευμένοι σ' αυτή. Αλήθεια, πως μπορεί να υπάρξει πνευματική άνοδος όταν έχουμε κολλήσει στην ύλη; Δεν μπορεί να υπάρχει καμία άνοδος.
Ο Θεϊκός μας Πατέρας είναι Πνεύμα και στο πνεύμα δεν μπορούμε να πάμε ούτε με τους γονείς μας, ούτε με τα παιδιά μας, ούτε με την την γυναίκα μας, τους φίλους μας, με τα εγώ μας, την περιουσία μας ή άλλα υλικά πράγματα. Πηγαίνουμε μόνοι και αγνοί, απαλλαγμένοι από κάθε Εγώ ή υλικό αγαθό.
Γι' αυτό και στο εσωτερικό μέρος, στις ανώτερες διαστάσεις η γήινη οικογένεια εξαφανίζεται, εκεί δεν υπάρχει ο μπαμπάς μου, η μαμά μου ο κολλητός μου, κ.λπ., κ.λπ., υπάρχει μόνο η ανθρωπότητα που όλοι είναι αδέλφια μεταξύ τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο ενός Δασκάλου στο αστρικό, όταν πήγα να τον ρωτήσω αν μπορώ να βοηθήσω ένα φίλο μου, που ο συγκεκριμένος Δάσκαλος τον γνώριζε. Όταν του είπα το όνομά του μου απάντησε. Ποιος είναι ο τάδε; Να βοηθήσετε όλο τον κόσμο κύριε, όλο τον κόσμο, ήταν η απάντησή του, που κυριολεκτικά με άφησε άναυδο. Αυτό που ήθελε να μου πει ήταν, πως εμείς οφείλουμε να μάθουμε να αγαπάμε όλη την ανθρωπότητα, και όχι μόνο τον στενό οικογενειακό μας κύκλο, και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον ψυχολογικό θάνατο.
Η Καινή αλλά και η παλιά διαθήκη είναι γεμάτες από χαρακτηριστικά παραδείγματα προσκόλλησης στην οικογένεια αλλά και στα υλικά αγαθά. Ας θυμηθούμε τον Ιησού με τον πλούσιο νέο που ήθελε να κερδίσει την βασιλεία των ουρανών, αλλά συγχρόνως ήθελε και να κρατήσει την περιουσία του. Ο Ιησούς του απάντησε: δεν μπορείς να υπηρετείς δύο Κυρίους, το Θεό και το χρήμα, γιατί τον έναν από τους δύο θα μισήσεις και τον άλλο θα αγαπήσεις.
Ας θυμηθούμε την δοκιμασία που πέρασε ο Αβραάμ, όταν ο Θεός του ζήτησε στην πραγματικότητα να θυσιάσει όχι το γιό του, αλλά την προσκόλληση που είχε σε αυτόν.
Επίσης πόσες μαρτυρικές δοκιμασίες πέρασε ο Ιώβ όταν ο Θεός με παρέμβαση του Διαβόλου θέλησε να τον δοκιμάζει. Λέγετε πως έχασε τα κοπάδια του, τα κτήματά του και από πλούσιος κατάντησε να στερείται ακόμα και το ψωμί. Πέθαναν και τα δέκα παιδιά του, το σώμα του γέμισε πληγές, και μόνο όταν πέρασε τις δοκιμασίες χωρίς να χάσει την πίστη και την αφοσίωση του στο Θεό, Αυτός του έδωσε όλα όσα έχασε διπλά.
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν μας ανήκει, γι' αυτό και τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας. Φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο όλοι οι δεσμοί που είχαμε σπάνε, κόβονται, και γι' αυτό όλα τα υπάρχοντά μας τα μεταβιβάζουμε ή τα δωρίζουμε στους άλλους πριν το τέλος. Μόνο η δουλειά με τον εαυτό μας μας ανήκει. Αυτήν την παίρνουμε μαζί μας, γιατί είναι αποκλειστικά δική μας, καθώς ούτε μεταβιβάζεται αλλά ούτε και δωρίζεται.
Στο βάθος αυτές οι δοκιμασίες μας δείχνουν με παραδειγματικό τρόπο, πως ο εσωτερικός Πατέρας μας, θέλει πάρα πολύ να ξεκολλήσουμε από όλους και από όλα, ενώ αντίθετα το χαρακτηριστικό του Εγώ είναι να θέλει την γοητεία, την προσκόλληση, και το δέσιμο με όλους και με όλα.
Χρειάζεται να είμαστε πολύ αποφασισμένοι, να αγαπάμε τον ψυχολογικό θάνατο όπως και την Θεϊκή μας Μητέρα, για να ξεκολλήσουμε από την οικογένεια, τα πρόσωπα, την ύλη, και από τον πόνο που μας προκαλούν στη ζωή μας, αλλά κυρίως τον πόνο που προκαλούν όταν έρχεται η στιγμή να σπάσουμε τα δεσμά μαζί τους.
.jpg)
